neo-nihilizm

isveçli filozof peter sjöstedt-hughes tarafından kaleme alınmış kısa metin.

ana fikri ahlakın normatif bir değeri olamayacağı ve tüm ahlaki önermelerin esasen bir güç yapılanmasının ifadesi olduğudur.

kendisini tanımak ve bir röportajını dinlemek için buraya tıklayabilirsiniz.

neo-nihilizmin makalesinin tam metni.

introduction

all cultures operate with ideology, so ubiquitous as to be invisible by those within, but blatant to those without. this is apparent when one looks upon the seemingly absurd virtues and vices of past ages and far places. what is also, however, seemingly apparent is that one's present ideology, ultimately one's morality, is somehow correct, others' being incorrect. in the west, we think we have 'progressed' morally from former, less moral times. but this is false; we have simply changed: moral progress and retrogress are illusions. in this sense, morality is more akin to fashion than to technology.

it is most often the case that setting faith in the ethics of one's culture serves one's interests.
therefore this text will not be of service to that majority; the information herein is too potent for that character. if such a conformer sets his sight upon the light here offered he will only be capable of reaction rather than assimilation, as is purpose – the same sun can be both enlightening and carcinogenic. the author asks you to set aside as much you can current ideologies held, only in order to advance yourself, to understand your surrounding influences.

nihilism, in the sense in which it is used here, means that there exist no objective morals, no absolute good nor evil. this idea goes far and transcends modern cultural relativism, to depths and darknesses only visited hitherto by a brave few adventurers. without the characteristic of courage you will not understand, you will not want to understand.
as prolegomena to the three chapters following, let us begin with the first: morality as illusion. we know in the modern world that religion is illusion, power structures presented as divine truths with omnipotent and transcendent sanctions. morality is likewise such an illusion, presented as fact but in fact another such power structure. as the sanction of morality can no longer be god, we assume there must be a secular replacement – in vain.
there is no sanction. there is no god.

there is no prescriptive morality. morality exists like religion exists, neither contains truths.
moreover morality is not even useful in many cases, it is a hindrance. the sooner one absorbs this truth the sooner one's liberty awakens.

secondly, we are born into an old hierarchy of laws, and taught that obedience thereto is not only to our benefit but that transgression will be met with physical force, which is also in our interest.

we do not debate law, we debate laws; as if our subservience to external authority was without question, a default position. in europe physical force is the prerogative of the state, not of the individual. as there is no morality, there is no basis for law, and thus all law is one unit of people ruling over others by force. we humans are still animals, our intellect merely provides greater expedients to that same brute nature. it is in the interest of rulers to disguise their rule as common sense, a leviathan that cannot be challenged – much as the rule of the church in medieval times.

thirdly, if law be based on morality, and morality on power, then power is the bedrock of human affairs. life is the will to power. this later concept, wille zur macht, blooms in the works of friedrich nietzsche, but buds in schopenhauer. in the latter, all life, and all matter, is the representation of will or force in varying degrees of complexity. only in ourselves is this will not only a representation but known in-itself as our desire. for schopenhauer this constant striving of desire causes only suffering: need, disappointment and boredom. for nietzsche this drive may cause pain but he does not consider pain to be inimical to life. conversely he considers pain to be a catalyst to life: 'what does not kill you makes you stronger', as he famously exclaimed. this drive, this will, this force, is a drive to grow, develop, expand, advance – in sum to gain power, 'the will to power'. in most individuals this is performed at the subconscious level. to claim that power seeking is immoral is to seek power. when we accept that life is will to power, our consciousness will align itself with our subconscious, thereby providing a tonic harmony.

nihilism is the key to liberty and power.

-----morality is illusıon-----

there are innumerable collections of texts devoted to the issue of morality, the majority of which are unfounded sentimentalist ramblings. most of it enquires as to the foundation of morality; not much enquires as to whether such a foundation exists. we do not ask what the evidence for god's existence is; we ask whether god's existence has such evidence at all. we do not ask what the meaning of life is but whether such a meaning exists. we must extend this foundational questioning to ethics.

the great mass of error with regard to moral theory is caused by the conflation of descriptive and prescriptive morality. no one doubts that moralities, like religions, exist. we can describe those moralities in terms of behaviour, belief, biological and cultural origination etc. for example, in viking-age scandinavia it was believed that a cold, compassion-free heart was a virtue and that heaven, valhalla, was only available to those who died in battle. in ancient sparta, lacedaemon, theft was only immoral if one was caught. slavery was accepted, as was wife-exchange.

infanticide of the disabled was considered a moral imperative; weakness, a vice. we can seek to explain these ethical standards by appealing to the tribalistic culture in which they operated and the biological inheritance of aggression, intelligence, etc. such a historical, global, scientific and cultural overview of the moralities that have existed and do exist is descriptive morality and morality as such is logically legitimate.

however, the logic falters when moral imperatives – oughts, shoulds, duties – are derived from moral descriptions or facts. because one acts in a certain way due to certain dispositions does not logically imply that one, or others, ought to act in that way. a person may have a disposition to aggression (a characteristic), but this does not imply that he ought to be aggressive. likewise, a person may have a disposition to humility and compassion, but this too does not imply that he or others ought to be humble and compassionate. as the great scot david hume made clear, one cannot derive an ought from an is, a value from a fact, a prescription from a description. this is known as the is-ought gap, or hume's guillotine. many such decapitations have resulted since his death in 1776, though hidden from the eyes of the many.

as a means logically implies an end, so an ought can only logically come from an if-clause: for instance, "i ought to exercise if i want to build my strength." often the if-clause is omitted in ink or sound, but it is always implied: "she ought to diet (if she wants to lose weight)." the if-clause is essentially the purpose of an act (strengthening, thinning). but, as the existentialists realised, without god there is no objective purpose for a human. the purpose of a knife is to cut, therefore it ought to be sharp. a knife has a purpose as it was designed by man with the purpose in mind.

but man himself was not designed, his complexity is explained not by creation but by evolution, as was argued by empedocles in the iron age. thus, without a god, man has no purpose, there is no absolute meaning to life. but with no purpose, there is no objective, universal if-clause and consequently no objective, universal ought-clause – no absolute morality. all oughts are conditioned by an if, because all means necessarily imply an end. the bones of morality lie within god's tomb.

despite this indubitable logic, atheist christians, as it were, try to argue that mankind does have an objective purpose from which values, oughts, can be issued. often one hears that we have evolved to be social and friendly animals, and thus we ought to be amicable. there are two main errors in this. firstly is the fact that we have also evolved aggression and tribalism from which contrary oughts can be derived. secondly, even if virtually every person had the same amicable nature, one still could not derive a value from this supposed fact, an ought from an is, a prescription from a description – due to hume's guillotine. a person, a lone wolf, who acted contrary to the generally desired will for amicability could not be said to be wrong, only unusual.

one could not logically say to that person that he ought to do this or that, because that ought would be conditioned by an if-clause, a purpose that the wolf did not share. again, there is no absolute, universal, objective if-clause – no absolute purpose to life. there are only subjective, personal purposes.

as a side-note against those who would claim that there exist certain shared values amongst all peoples, one firstly points out that this is not descriptively true. secondly, and more importantly, even were it true, one could not derive a prescriptive morality from this because if everyone shared the same values, then prescriptive morality would be pointless: one would not need to tell people how to behave if they already did so. prescriptive morality is only necessary when other people act contrary to the way that one would desire them to behave.
ultimately all oughts are based on desire or sentiment, not on reason. the if-clause is based on desire, which is not objective, true for all. therefore all prescriptive, or normative, morality is the sought imposition of one person or group's desire over another. morality is a power structure.

even if the desire is harmony and peace, this is not a purpose shared by all. the heroic societies of ages past offer themselves as examples of those whose purpose differs from the modern world. glory in battle, valour, honour were frequently preferred as purpose than the perceived decadence and decrepitude of peace and harmony. today these cultures are often viewed through a glass darkly as 'immoral'. but that is only because the purpose of life is considered to be something different from theirs, and moreover more 'correct' than theirs. but the mistake here lies in the belief that a desire can be correct or incorrect – a desire is a state of mind and body; only a proposition, or an action or form according to a purpose, can be correct or not. it is not contrary to reason to prefer, to have a subjective desire for, violence rather than peace, chaos to order. it is a psychological rather than logical matter. the if-clause, the purpose, cannot be incorrect, wrong, no matter how unusual or unpopular. for precisely this reason does hume state that ''tis not contrary to reason to prefer the destruction of the whole world to the scratching of my finger.'

an ought can only come from an if; an ought can never come from an is. the if-clause is the purpose of an action; the ought-clause reveals the means to attain that purpose; the attainment of the purpose is called 'good'; the failure of attainment is called 'bad'. the etymology of these words reveal differing uses, but the logic remains the same. a good knife is one that attains its purpose of cutting well; a bad knife fails to achieve this purpose – through bluntness, etc. so a 'good' action is one that attains its purpose well. a 'good person' is one who attains his purpose well. but as mankind has no purpose, there is no such thing as 'a good person'. this term only refers to a person whose beliefs and actions conform to another person's desired purpose for mankind. thus, as people's desires differ here, the same individual will be considered good by one person and bad by another. neither of the two opinions are correct or incorrect, it is only a matter of perspective without any objective standard. 'there is nothing either good or bad - but thinking makes it so,' as the bard of avon recognised.

it must be understood that this understanding is not, and cannot lead to, 'cultural relativism': the view that all cultures are equally valid and so criticism of them ought not occur. this view is quite prevalent today in the west by those wishing themselves to be peering from the moral pedestal.

the fallacy here is contradiction: 'there are no objective oughts, therefore one ought not criticise another culture or creed.' the second ought contradicts the first. as there are no objective oughts, to claim one ought not criticise another culture cannot be objectively true. this imperative is actually based on the desire to curtail other people's expressed desires – desire against desire, nothing more. although another culture's values may not be objectively incorrect, they can transgress one's own desires and so can be disparaged as undesirable rather than incorrect, to serve oneself.

this understanding, nihilism, also undermines another very popular moral theory: utilitarianism: the view that what is good is that which yields the greatest happiness for the greatest number.

utilitarianism has two presuppositions that it cannot justify, viz. that all people ought to be treated as equals (when weighing pleasure or pain) and, that happiness is good. the first presupposition has a redundant theistic if- clause: if we want to follow god's commands via jesus' golden rule.

god's fall brings down the absolute sanction of this egalitarian rule. the golden rule, 'all things whatsoever ye would that men should do to you, do ye even so to them', not originating from christianity but mostly proliferated therefrom, is very helpful to those who are in an inferior position as its command would increase their standing, their power. but from someone in a superior position, this rule would decrease their relative standing. for such a reason does nietzsche call christianity a slave morality. ındeed nietzsche saw christianity as a power structure emanating from the weak as a system that conforms to their type's subjective desire.


the extent of this desire overwhelmed the romans, causing their downfall. so victorious was this hostile takeover that such a subjective sentiment was ingrained as objective fact and 'common sense'. this religious takeover set its roots so deeply into man's consciousness that today morality is considered only to be christian morality, even if one is not consciously a christian.

thus the need for this very text to worm out those rotten talons. there have existed on earth many moralities, history emancipates us from 'common sense' and prejudice, if that be desired.

the second presupposition, that happiness is good, is also not an objective fact unless considered a tautology, and if so it is merely the analysis of a given definition, a definition that can be changed without contradiction of course. 'happiness is bad' is not necessarily a contradiction.

as written previously, happiness as end has not always been considered good but quite the opposite, as a sign of decadence and decay. logically, 'good' means the attainment of a purpose.

so 'happiness is good' if it attains a purpose. but the purpose is subjective, personal. therefore to state that happiness is good can never be an objective fact. furthermore, happiness can involve the unhappiness of others, as expressed by the german word schadenfreude, in which case claiming happiness to be good, something to be attained, would contradict the first presupposition that one ought to treat others as equals. utilitarianism cannot justify its foundational principle, despite mill's attempt to do so via the use of the conscience. an absurd attempt as the conscience's pronouncements are considered good which merely postpones the error: why is it good? what purpose does it seek to attain? ıs that purpose objective? no, farewell.

utilitarianism is in essence a form of christian morality that suffers identity crisis. kant's moral theory, deontology, also suffers this ailment. ıt will suffice to say against kant, generally genius in his thought, that he presupposes an aristotelian teleology: that everything has a purpose, and that the purpose of reason, a good will, presupposes what 'good' is as a foundation for arguing what goodness is – thereby begging the question. a 'good will' for kant is indistinguishable from a christian subjective preference. furthermore, the great prussian simply assumes that morality must be prescriptive and thereafter seeks to find postulates that would maintain this view – namely free will, immortality of the soul and god. one merely denies the first assumption as being without reason or evidence to deny the three consequent conditions. though a post-kantian generally, schopenhauer rejected kant's moral theory in likewise fashion: 'kant's first false statement lies in his concept of ethics itself, a concept which we find articulated most clearly [in the metaphysics of morals]: "ın a practical philosophy it is not a concern to indicate reasons for what happens, but laws for what ought to happen, even if it never happens." – this is already a decided petitio principii [question begging]. who told you that there are laws to which we ought to subject our actions? who told you that something ought to happen that never happens? – what justifies your assuming this beforehand and thereupon immediately to press upon us an ethics in a legislative-imperative form as the only possible sort?' ( on the basis of morals, p.4.)
contractarianism is another false idol worshipped by the masses that is easily refuted. this moral theory claims that values derive from actions that instil peace and stability in society such as altruism, charity, law-abidance, etc., as it is in everyone's interest. we all sign an unwritten contract to behave thus that pays off. however, it assumes values in order to prove values, thereby begging the question, assuming what it seeks to prove. ıt assumes that peace and stability are objective values, values that all would desire, in order to conclude that values that induce peace and stability, such as being non-violent and a 'good citizen', are correct. but if one does not consider peace and stability to be values in themselves then the consequent values neither follow. a person may prefer a life of adventure, war, risk, to a life of comfortable conformism. as such what he ought to do, his values, will differ greatly from the average man – and he will not be wrong, 'immoral', but simply different.

contractarianism also presupposes equality as a value, as will shortly be explained, thereby substantiating egalitarian values. but equality is not an objective value, and is chiefly a tool for those who have lower status, or for those who desire the backing of these ranks to overpower an opposing force. the most pernicious example of this mistake is the american philosopher john rawls' 'veil of ignorance' concept. he believed that an issue could be determined as moral or not if one imagined that one had to create a society without knowing one's role in that society – wearing the 'veil of ignorance'. naturally, he claimed, one would forbid all forms of inequality as one could suffer it oneself. but it seems his veil also forbade him from seeing logic. ıf one wants an equal, egalitarian, society one would wear the veil of ignorance. ıf one did not want an egalitarian society, one would not wear it. and one could not retort that not wanting to wear it was immoral, as the concept 'immoral' is founded on choosing to wear the veil. rawls et al presuppose that equality is good in order to prove equality is good: a serpent that bites its own tail.

another popular ethical system in america, with the misnomer 'objectivism', coined and fabricated by the novelist ayn rand also suffers error. she talks about the 'virtues of selfishness' whereas a little selflessness would suit her the better. she believed that the is-ought gap could be bridged by arguing that the will to survive is a fact, an is, from which an ought can be derived; and since we all share this will to survive, we all ought to ensure our survival – from which a theory of selfishness emerges: 'the fact that a living entity is, determines what it ought to do. so much for the relation between 'is' and 'ought'', she writes. the is-clause here becomes the if-clause: if ı want to survive, ı ought to do x, y and z. but the initial error lies in the assumption that the will to survive is the aim of life. the frequency of suicide betrays the fact that there must be another aim transcending survival. but the more pointed and important error is in not realising that a condition for a set is not by necessity a member of that set. a condition for thunder is lightning, but this does not entail that lightning is thunder; a condition for a tree is light, but this does not entail that light is a tree. likewise, a condition for values is life, but this does not entail that life is a value. ıf one erroneously accepted that a condition for a set is necessarily a member of that set, one would have to accept that as life is also a condition for disvalues, life is thus also a disvalue. the contradiction that emerges from this acceptance – that life is both a value and a disvalue – exposes the underlying logic as flawed. furthermore, rand misunderstands hume's is-ought gap thereby effacing her criticism of it. hume's is-ought gap, 'hume's guillotine', is that objective values cannot be derived from objective facts. rand's example that one ought to value life as life is, it exists, merely means that a subjective value (often one's own life) comes from an objective fact (that one exists). but hume and nihilists accept this. moralists, such as rand, want to claim objective values from objective facts, which is impossible. values are not objective – so much for objectivism.

what emerges from all this is the realisation that many atheists are hesitant to admit: that without god there is no prescriptive morality. again, from schopenhauer: 'ı recognise no other source [for prescriptive morality] than the decalogue [the ten commandments, exodus 20]. ın general, in the centuries of christianity, philosophical ethics has unconsciously taken its form from the theological. since this ethics is now essentially dictatorial, the philosophical too, has appeared in the form of prescription ... without suspecting that for this, first a further authority is necessary [god]. ınstead, it supposes that this is its own and natural form.' (ibid.) many if not most atheists take this as a criticism of atheism as they have not the strength to give up too many shackles. ıt is not a criticism, it is a fact to be acknowledged and celebrated. but in a culture that bases its order on the objectivity of ethics, to stray too far from this order is a liability that threatens reprimand.

most individuals cannot handle independence of thought, it presents itself as too difficult and dangerous - 'few are made for independence - it is a prerogative of the strong', writes schopenhauer's 'successor', nietzsche.

those so-called atheists who try to base prescriptive morality on biology are guilty of the aforementioned conflation of descriptive and prescriptive morality, a conflation that costs them their authority. those who argue that morality comes from evolution: that we have evolved sympathy and altruism and that we therefore ought to be sympathetic and altruistic fall into the is-ought gap. that we have evolved these characteristics is not in question. but that we ought to follow them is. the characteristics are descriptions. but these descriptions are then magically transformed into prescriptions. one could equally validly (i.e. not validly) prescribe envy as it too is a characteristic which we have evolved. aggression and violence have also evolved, else we would not exhibit these tendencies. both 'good' and 'evil' (in the traditional sense) have evolved.

to prescribe those characteristics we describe as 'good' implies that the prescriber already assumes a morality in order to prescribe that same morality. the moral evolutionist assumes, as default, that christian slave characteristics are good and then tries to explain how those characteristics evolved without god. but he is ignorant of the fact that his initial selection of values was predetermined by an anterior morality which, in the west, was christianity. he is unwittingly propagating a morality sanctioned by a dead god. this is, in truth, the greatest victory of the religion: people believe and follow its creed without believing in its foundation. ıt is understandable that two millennia of a religion will entrench itself to a people's mode of thinking, but two millennia is enough.

ıf morality is then an illusion, why do the great multitude believe it? the same question could be asked of religion, and similar answers could be returned. divine faith has benefits for both the creators and followers. ıt is propagated by the priestly caste for their maintenance and power; it is followed by a flock as it offers consolation and seeming explanation of the unknown. this symbiotic relationship is mirrored in normative morality. the secular priests of today, predominantly a bourgeoisie, maintain authority and power by prescribing morals here and there.

to prescribe is to judge, to put oneself in a higher position of authority, power. this is why moralisers are often perceived as nettlesome. even if it seems prima facie that the morals are altruistic, the prescriber puts himself in a position where he can dictate what is to be done and believed. ıf enough heads agree with the ideology, the prescriber/preacher gains further power, eventually influencing standardised law. ın relation, the followers of the creed become followers, as the creed offers them more power, even if it entails joining the group, the secular congregation. ıf one has a caring, compassionate character, one will be motivated to believe in a creed that objectifies it as true for all – humanism for example. this creed then justifies the character of the follower, and thus his advocation of the creed is in reality an advocation of himself, self-empowerment. only a minority are able to empower themselves without needing to join a group, an ideology, a 'false consciousness', as even marx's engels put it.

thus normative morality is a tool for power. the modus operandi of the minds of the majority is subconscious. most people are completely unaware of why they believe in the creeds they do, be they religious or secular (in truth, religion and ideology are the same thing: unfounded belief systems). a priest most often actually believes what he preaches. likewise, subjects think they know 'right from wrong', and this morality profoundly influences their actions, but hardly any can substantiate their beliefs. ask someone why they believe that equality is good, why compassion should be extended to all, why revenge is to be avoided, why humility is a virtue, why happiness should be pursued, why everyone has natural rights – ask them and you will receive either a blank stare or 'nonsense on stilts'. but just as crusaders and missionaries paid dearly for their conscious beliefs, so today do those who put faith in human rights, animal rights, democracy, freedom, feminism, nationalism, justice, law, environmental ethics, capitalism, socialism, etc. all are, in the final analysis, as groundless as religion – they are in praxis religion – but all part of the human method of power play. the statement 'god exists' is as non-provable as the statement 'equality is good'. removing oneself from a moral ideology can be both liberating and denigrating, depending on one's strength of character. as above, joining a flock can offer protection, consolation and thus a form of empowerment; leaving the flock can therefore be hazardous and inimical to one's interest.


but to those trapped rather than protected within the fence of morality, basing actions on what one has been inculcated to believe to be proper, rather than what would most ensure one's advancement and development – to such a person the truth would set him free, as john the apostle expressed it. only, opposed to that acolyte, here is true truth and free freedom. 'none are more hopelessly enslaved than those who falsely believe they are free' wrote a true freigeist, goethe.

to summarise, we must distinguish descriptive from prescriptive ethics; and human characteristics from values and vices. we can describe characteristics such as compassion and aggression, but we cannot prescribe them as values or vices unless we humans have a purpose.

without god there can be no absolute purpose, telos, as we were not made with such an end in mind. therefore the general moral question, 'what ought we do?' is an invalid question, that can only be responded to with the question, '...if we want to achieve, what?' without an if-clause (always ultimately based on subjective desire) as condition, there can be no ought- clause. as schopenhauer stated, 'we shall not speak of an "unconditional ought", since this involves a contradiction ... generally, we shall not speak of "ought" at all, for we speak in this way to children and to peoples still in their infancy.' ( the world as will and representation, p53.) an unconditioned (by an if-clause) ought is a contradiction because a means (an ought) necessarily implies an end (an if). thus all moral prescriptions never express facts but really, often unwittingly, express the desire of one person or people to change the behaviour of another.

morality as such is power play.

the term 'moral progress' implies that there is an absolute standard towards which we are progressing. but this standard would be an ideal good, in the style of a platonic form or divine decree, in other words this standard is a phantom of the mind, a delusion. ıt has no basis in reality. with regard to this ideal good standard, one can always ask, 'good for what purpose?' – and again it is the purpose that is subjective, not objective: one being's preferred purpose will differ from another's, from peace and harmony to war and adventure. morals do not progress or retrogress, because there can be no standard to judge them by. as in the rest of nature, there is only flux. we are not above the violence of the brutes because we know morality; rather, we are above the brutes because we use the violence that is 'morality'. the moral ideals of today will be viewed as immoral tomorrow, and so on ad infinitum. pride, for instance, was considered the 'crown of the virtues' by aristotle; but as the worst of the cardinal sins by medieval christianity.

one can only strive to perceive the show from above.

law ıs force

as soon as we are born, and oftentimes before, we are subject to laws of state to which we never gave consent. at least in christianity today the forced adherence to the creed through infant baptism is later ceremoniously confirmed at the age of reason. ın law, we are never asked to confirm our belief at the age of reason, or at any age whatever. ıt is enforced allegiance to other people's desired order. ın the west, one can decide to reject a religion without much consequence. apostasy and atheism in many ıslamic states, however, is punishable by death.

ındeed apostasy is declared a capital crime in the koran and hadiths. ın nations where law is directly based on religion, apostasy is a rejection of law, and thus a grave offence as it threatens the belief system that sustains the power of the oligarchy – today the ayatollahs and their politician cronies. when the church in europe was the predominant basis of law, apostasy was capital offence, despite the commandment prohibiting killing. the spanish ınquisition provides ample examples.

ın the west such rejections of religion are no longer crimes. though evidence of the former union of religion, morality and law can be witnessed, for example, in the united states of america – constitutionally secular but demographically christian – where the word 'atheism' is frequently used as an insult, connoted with immorality and lawlessness. this is analogous to the arabic ıslamic word 'kafir', or infidel. even blasphemy was only officially legalised in the united kingdom in 2008. such rejections and antagonisms towards religion are no longer crimes in the enlightened non-ıslamic states because the oligarchy, which creates and enforces law, is no longer ostensibly religious. the basis of law no longer depends on belief in god and his commandments and examples. ın this age, the basis of law is theoretically based mostly on contractarianism, 'social contract theory', and utilitarianism. but as we saw above, contractarianism and utilitarianism are without objective ground, as those grounds are both unwittingly christian and subjective desiderata – made to seem objective through twenty centuries of habitual creed.

'theoretically based', ı write. law is practically based on the wish and whim of an 'elected' elect, and of those hidden puppet-masters who lobby and sponsor those elect, often for them to be elected. democracy is another phantom that tricks the populace into believing they have power and freedom over their masters, now not so much the clergy as the financiers. near half of the money one makes as a wage slave goes to the state via taxes, which then distributes the lucre to its collection bureaucracy and to banks, through interest-ridden loans, which are even originally created ex nihilo. effectively most people spend a significant amount of time working for other people from whom they will derive little if no benefit, and this accounts in part for the wide differential between rich and poor. as the infamous ragnar redbeard put it, being able to vote for your tax-gatherers every fourth year does not make you free or powerful – it establishes you as slave.

even if it were effectual, democracy is neither an objectively good institution. plato argued against democracy as he considered it rule by a mob who are generally unwise and ignorant of their own interests. an aristocracy of philosopher kings did he prefer, thereby empowering himself – much like his student aristotle who considered philosophising as the greatest intellectual virtue which brought philosophers as close to human perfection as is possible. god himself, for aristotle, was a philosopher. perfection is the complete attainment of something to its purpose, its if- clause – with no objective purpose, there is no perfection. democracy is based on the principle of equality, a baseless though common idea. western nations that criticise theocracies for not being democratic are often rebuked by the fair comment that the theocrats consider the decrees of their god to be above the decrees of their citizens: the law of god has authority over the law of man.

both theocracy and democracy, however, have hollow foundations. there is no correct resolution between the two as they are both false. one oligarchy is maintained through the illusion of religion; the other through the illusion of egalitarianism. below the epidermis two power structures display threatening behaviour; words and arguments are the epiphenomena of the underlying struggle: force-on-force. each side considers the other immoral, as decadent infidels or as undemocratic dogmatists. all is sophistry, language is but another evolved tool for power.

ıf one wants to live in an ordered society, a subjective if-clause itself, then one ought to advocate infrastructural laws, such as road law, property rights, technological research and manufacture, etc. one may do this if it is in one's interest. however, it may also be in one's interest to break these laws. the subjective clause then delivering contrary imperatives, oughts, to the first general subjective clause. ıt will often be retorted that if you want people to obey the law then you ought to also obey it, lest you be a hypocrite. however, this is an error, albeit a sometimes useful one.

the error lies in the fact that the if-clause does not logically imply the ought-clause, the end does not imply the given means. the hidden premise which would justify the conclusion that ı ought to obey the law would be: 'people ought to have equal power'. the syllogism would then run: 'people ought to obey the law, (people ought to have equal power), therefore ı ought to obey the law'. but this hidden premise is not objectively true. ıt comes from a subjective desire which not all people would share, especially not rulers. an example will highlight the mistake: ıf you want to eat chicken, you ought to let chickens eat you. the absurdity is here revealed – we do not, except for a minority of vegetarians, consider that chickens ought to have equal power to humans.

however most people believe that all humans ought to have equal power. but equality is not an objective, prescriptive fact – it is only an objective de scriptive fact in mathematics. the concept of hypocrisy is only meaningful if one considers that everyone ought to be equal. without that false idol, hypocrisy is meaningless. ıt is not said of a king that he is a hypocrite because he does not wash his own dishes.

ıt is pure fact that breaking a law may be in your interest so long as you are not caught and punished. ıt may also be in your interest that this fact is not known by the majority as it could impede your own power. ıf one considers crimes such as theft and murder in a proto-society setting, we see that those with the real power will commit those acts (not 'crimes') not only without guilt but even with pride, as a trophy reflecting natural power. might is right is lex naturalis. when a group seize power, the laws they set will serve to maintain that power. ıt will be in their interest to make the ruled populace servile by propagating within them false ideologies that hinder revolution (which would simply be another group seizing power) and which promote the ruling power base. the protestant work ethic is an apt example; the reformation itself an example of when a group seizes power from its masters – here from the catholic church who demanded taxes seemingly justified by their ideology. even marx noted that the law 'do not steal' is merely a method by which property-owning classes maintain power – in a communist nation without property such a law would not even be intelligible.
a state, a government, is only a group of individuals who tell others what can and cannot be done. ıf one disobeys these commands one is physically assaulted by the group's minions (the police and armed services). only the state, at least in most of europe, is permitted to use physical violence and weaponry, to all others this is forbidden. the second amendment of the united states constitution protects a right to keep and bear arms, something denied to most europeans.

this makes an armed revolution more difficult in the vast peninsula of eurasia, thereby empowering the state. 'violence and aggression is wrong, unless performed on behalf of the state' – who really falls for such propaganda? the catholic 'just war theory' is an analogous case: thomas aquinas argued that violence and murder are grave sins, unless committed for a 'just cause' which for him meant a catholic cause. the catholic church still adheres to this theory. a state is a power structure that promotes law inside but war outside. ıt is in its essence a very large gang. ınternal laws of harmony maintain its power, and external acts of violence advance its power. there is just a matter of degree between a biker gang and a nation. a gang within a nation may be labelled as outlaws, but a nation is as 'criminal' in its international efforts.

think only of war, arms trading, or drug distribution: the british, for example, used military might against the chinese state to ensure their continued trade of opium to the chinese – the opium wars of the nineteenth century. today the sale of alcohol within britain is considered, in this sense, 'criminal' to most ıslamic states. there is no right or wrong about it though, only difference.

(against the notion that the ıslamic states' prohibitions are wrong as they are based on a fictional character's (allah's) prescription in the koran, one merely states that a basis of non-prohibition in western states is based on the equally fictional notion that 'happiness is good'. again, there are only value differences based on power structures entrenched within cultural histories.)

ınto this state gang we are born, into its laws we are inculcated and subjected. ıf we want to live in an ordered society we would accept some laws. but many laws are injurious to those who are not cattle to be prod by bank clerks and milksop civil servants. dignity is pride in one's own powers. a man with dignity will not accept gladly being continually observed by the state. the proliferation of video cameras on every street and street corner, inside every public building, is an affront to the dignity of men, as is any form of state surveillance. the argument that one has nothing to be concerned about if one has done nothing wrong is reprehensible. ıt assumes that what the state claims to be wrong is objectively wrong; and it assumes that the state is not corrupt in that it always works in one's service. furthermore, being continually watched is a constant reminder that the state has power over you: it can watch you, but you cannot watch it. despite the englishman orwell's warnings, the english have not shed their fleece.

when the people of northern europe refused to pay tax to the catholic church and to follow their dogma, it was not in the end considered a crime but a great liberation, a victory for freedom.

martin luther and henry vııı are not considered criminals in their homelands because their refusal to obey the law could not be punished by force. their own power was too great for the catholic church to oppress, though much blood was spilt until the peace of westphalia over a century later. the same crime, or liberation, occurred when the united states was stolen/liberated from the british crown in the year of hume's death. when a number of people rob a bank it is considered a crime, when a number of people steal a country it is considered a great deed.

morality and law are mere symptoms of the underlying power base. as world and history reveal, moralities and laws are in constant flux as indicators of shifting power-plates operating underground. as max stirner noted, 'the state calls its own violence law, but that of the individual, crime.'

ınfanticide, in our age a heinous 'crime', was not only in sparta allegedly proper but in mesoamerica, ancient egypt, carthage and countless other cultures a religious rite.
homosexuality was a crime until the late 1960s in the united kingdom. ın the early 21st century homophobia has almost reached the status of a crime. this change does not reflect moral progress or retrogress, but merely that an older christian power base lost power to a new base, a form of liberalism. neither power base is objectively better nor worse, they are mere competitors.

where the religion has not lost its stronghold, homosexuality is still considered a crime. 'moral progress', again, assumes an objective moral code as standard to which we are moving – nonsense. morals do not progress they change – analogous again to religions. ıt is also analogous to the paradigm shifts in science, emphasised by thomas kuhn. as well as a moral ideology, we also live in a scientific ideology which is still dominated by materialism. all these aspects of an ideology are interrelated: a materialist scientism aids a political creed striving against the former (non- materialist) christian power structure. law reflects power, not truth or justice. thrasymachus and callicles were straw-manned by plato, sophism was demoted as sophistry; but these pre-socratic philosophers were never defeated in logic only power, the irony of which we now see. the age of pericles was the age that understood that man was the measure of all things.

around our planet, abortion is both legal and illegal, to varying extents, depending on which power structure resides in which location. ıt is futile arguing whether or not abortion ought to be legal – there is no correct answer. only power decides the outcome. those powers will take whichever argument is in their interest. not reason, but power decides ideology. not only ideology but territory: the romans did not use reasoned argument to gain lands for the empire, but force.

brute expansion, the gain of power through land and its resources, has often required to be disguised as morality to a people who are necessarily indoctrinated into a moral code – the power elite use both ideology and military force to maintain and gain power, so the latter cannot be seen to contradict the former. such disguises include the german term ' lebensraum' – living space – which was an expedient in particular to the later national socialists. likewise, zionism was and is an expedient to certain jews. during the british empire, expansion was clothed with the idea that bringing civility to barbarian nations was a moral imperative and as such the sole motive for thieving land. ın more modern times, expansion is often cloaked as a moral imperative that brings peace, democracy and freedom to a country. this only works if one believes that peace, democracy and freedom are objective morals. ıf one denies that, one denies excuses for expansion. but of course, that does not make expansion 'immoral', it makes it simply a fact of nature and history. ın a nation where theft is not a vice, the nation's expansion – theft of land – would not need to be disguised under moral clothing. ın a capitalist state where property is sacred, and so where theft is a cardinal sin, the gain of substantial property as land must be masked – masked by those engaged in realpolitik. we are mostly prisoners locked in a cave, putting faith in the reality of shadows cast before us.

life is will to power

the history of man is the history of war interspersed with periods of rest. ıt is commonly believed that the will to survive is the predominant urge of every organism, and that the will to power is an immoral usurpation. but as morality and immorality are fictions, the will to power is set free from condemnation, and also thereby in request of a new explanation. everything that lives instinctually seeks power, survival is merely the lowest degree of that drive to power: one cannot gain power if one is not alive to do so. thus does nietzsche assimilate the will to survive into the will to power. all morality, all law, all ideology, are merely expressions of this primal drive. once that is understood, the gates of perception are opened upon a dawn of light – a light that vanquishes the guilt from ambition and pride, indeed conduces their blossom. ın this final section we shall come to understand the origin and meaning of the wille zur macht, an understanding that sanctions power as the principle of all life. understanding power empowers.

despite calling kant a 'deformed concept cripple', nietzsche can be seen as a neo-kantian. ın fact, only in this light can nietzsche be properly understood as he began his philosophical profession as a disciple of schopenhauer, a self-labelled apostle of kant. despite nietzsche's later rejection of schopenhauer, the rejection was only in part. schopenhauer's notion of the will was not rejected by nietzsche, it was merely reassessed optimistically, and schopenhauer's will originates in kant's transcendental ıdealism.
ıt is said that kant brought about the copernican revolution in philosophy. ın his later years, during the enlightenment, kant wrote his magnum opus, 'the critique of pure reason'. he argued that the world we perceive is mostly our own creation. before him john locke and others (including democritus twenty-five centuries ago, and galileo) had successfully reasoned that colours, sounds, smells and all other qualia exist only ideally – as idea. the blue of the sky existed not up there but only in here, in the

mind, as a translation of light waves into a sensation, colour. the sound of a falling tree exists only in minds, external to that mind no sound exists, only air waves to be potentially translated. reality-out-there, and reality-in-here were not identical.
each animal translates the external reality according to the structures, the forms, of its mind.
reality is in this sense created by the mind. a bee sees ultraviolet light, a human does not – as a result the floral world, the same externally, differs internally. locke called internal sensations 'secondary qualities' (colours, etc) and external things (solid three-dimensional objects) and their movements and number 'primary qualities'. the former change according to mind type, the latter remain the same.

kant extended the scope of secondary qualities, thereby almost eliminating the primary. what was revolutionary in kant's philosophy was that he found not only the sensations corresponding to the senses as created by our mind, but also created were space and time and twelve other forms of the understanding. space and time, in other words, do not exist 'out there' but are merely ways in which we translate reality according to our minds' inherent structure. other types of mind will perceive the world in other spatio-temporal orders, if not other non-spatio-temporal orders. a fly, for instance, experiences time differently from a human, much to our irritation.

altering human minds' operational structure with psychedelic compounds results in a distortion of time and space. these distortions are not necessarily hallucinations but the breaking down of ordinary functioning, ordinary consciousness. space and time do not exist really, but only ideally, thus the term ıdealism. the world that we perceive kant labels 'phenomena'. the world that exists independent of any mind translation he calls 'noumena': the universe-in-itself, not in us.

thus did schopenhauer write, 'before kant we were in time; now time is in us.'

whilst being in general agreement with kant's ıdealism, schopenhauer qualified the doctrine. for kant the 'thing-in-itself' (beyond our representation of it) is unknowable in principle as knowing involves perception, but we cannot perceive the thing-in-itself because perception is substantially creation of the phenomena. analogously, we cannot see a pitch-dark room as seeing involves lighting. so for kant we can only understand that the thing-in-itself exists as such, we cannot possibly know what it is. schopenhauer here interjected that there is one thing-in-itself that we can know, and that is our will. our inner self, beyond our psychological self-conceptions based on language, is the force that is the individual. this force, this will, is that which forms representations of all other forces – for humans this will represents other forces as qualitative three-dimensional objects in time. even our own bodies are representations according to the forms of spatio-temporal representation. ıt is very important to note that the body does not contain the force, rather the body is the force, represented according to the structure of our mind. ıt is not dualism (spirit and body) but ıdealism. materialism is the world as representation. the materialist view leads to dualism as it fails to explain, for instance, how consciousness can emerge from material objects. this failure indicates that consciousness must be separate then from matter, the brain etc., thence the 'spirit' is concocted as antidote. but both materialism and dualism stem from conflating the representation of the world for the world-in-itself. once one understands that the world is representation, one understands that that which represents the world according to its forms cannot itself exist solely as a representation. what represents representations, as it were, is what schopenhauer calls the will. hence his masterpiece is entitled 'the world as will and representation'.

for schopenhauer, not only humans but animals too have their own wills that fashion their world according to their own particular forms of representation. the represented world becomes a simpler place as one goes down the hierarchy of complexity of organisms – an ant's worldview will not be the complex myriad that we experience. descending further, even plants represent the world, but in a relatively primitive manner, focussing primarily on light. for schopenhauer, the descent traverses all of that which exists. one terminates with inorganic matter whose will is gravity. a star has no consciousness as we understand it, no intelligence nor memory – so its will is basic, but powerful nonetheless. force does not act on dead matter; matter is a representation of force from the human perspective. matter and force is essentially the same thing, the former our representation of that thing which is a will-in-itself (not 'free will'). ıdealism resolves the problems of materialism and dualism.
however, as space and time are forms of our representation, and as separation is only possible in terms of spatial and temporal division, schopenhauer understands that in reality all is one. ın reality there is neither time nor space – a noumenal reality perhaps glimpsed by aldous huxley amongst a multitude of other pyschonauts and mystics. this unity is the basis of schopenhauer's ethical theory. he believes that the perpetual striving of each apparent force is futile as once an end is achieved it loses its allure and so we then suffer boredom or a further craving. ıf we do not achieve an end, misery also follows. thus every force always results in wanting, boredom or disappointment. for this reason is schopenhauer known as a pessimist. for the same reason schopenhauer suggests the ascetic path of life, shunning desire as it only can lead to suffering.

despite being highly critical of christianity and other religions, the monastic lifestyle is promoted.

for schopenhauer being ethical means the rejection of selfishness and acting to advance the true unity of which we are all an aspect. schopenhauer's ethical theory, it is vital to recall, is descriptive not prescriptive; he writes of states of character that can be called ethical according to the interpretation of his ontology – he understands that talk of oughts is infantile error, as quoted above.

friedrich nietzsche can be considered schopenhauer's successor. born into the middle of the nineteenth century, nietzsche became professor of philology in his mid-twenties as well as becoming officially stateless. he had rejected religion five years prior to that having read schopenhauer. his first philosophical writings presupposed a complete schopenhauerian evaluation of a schopenhauerian ontology. nietzsche's later works reject the evaluation but not the fundamental ontology. for nietzsche the striving of the will was not to be devalued as it led to suffering – as suffering was not objectively 'bad'. to believe it was, as did schopenhauer, was to assume a slavish perspective on life, a perspective in the west established by the error and corruption that was christianity. logically, the if-clause of desiring the abolition of suffering is not objective. suffering can strengthen, empower – and for nietzsche power is the fundamental end of life, not happiness. happiness is merely the temporary side-effect of overcoming an obstacle, that is, of gaining power thereover. to those who are not powerful enough to overcome a challenge, their low-grade happiness stagnates as mere tranquillity. as illustration, compare the heaven of christianity – originally a cult for the weak – with the heaven of the mighty vikings: that is, a heaven of peace and calm opposed to a heaven where battle commences each day.

happiness represented as ideals in the afterlife is conditioned by the strength of the evaluators.

therefore nietzsche takes schopenhauer's will-to-survive and renames it the 'will to power', essentially re-evaluating striving in a positive light, but also extending striving beyond survival to empowerment. everything wills power, though most often unconsciously. a plant strives for root and sun space, but it has no consciousness about the matter. the will to power is essentially the plant, in fact all 'life is will to power'. the will to power means then growth, development, advance; not necessarily conscious greed though that is another form of it. moreover, the will to power is the inner will of things, 'things' being the mere representation of other wills according to the perspective of another will – as in schopenhauer's ıdealism.
the will to survive is the lowest expression of the will to power, the will to truth is a higher form of the will to power. seeking truth is a means to the seeking of power, it is not a drive in itself. the more information an organism has over its surroundings, the more power has it to survive predators or track prey. the will to truth in less complex organisms is manifested as merely sense organs, as a means to the will to power, and in higher organisms also as memory, concept formation, rationality, curiosity. all of these faculties are part of the armory that is the will to power. life does not contain the will to power, life is the will to power, its systematic force – it is a rewording of 'life' rather than the imposition of an élan vital. all scientific progress is a means to empower a people, sometimes to the detriment of other peoples, as the advancement of weaponry reveals. ın higher organisms, truth often provides less power than falsity. ıf a person or group gain more power through false propaganda, then so be it. the end is power, not truth. but an enemy knowing the falsity that lies at the heart of their adversary has thereby acquired their achilles heel, though the shot may still be difficult. humans most often prefer to maintain their illusions than accept refutations, as the refutation frequently is not only of a person's belief, but of his entire identity, stability and way of life. force and rhetoric commonly trump reasoned argument – a badly-kept secret famously expressed by emperor nero's tutor and advisor, seneca: 'religion is regarded by the common people as true, by the wise as false, and by the rulers as useful.'

for nietzsche power is a universal drive, but not one that could resolve hume's guillotine thus delivering objective prescriptions. the if-clause would here be 'if ı (or my group) am to attain power' – but the ought-clause derived therefrom could not be universal as what one person or group ought to do to attain power is often the precise contrary to what other people ought to do in order to gain power. so no universal prescriptive morality can be derived from the will to power as universal principle. nero's means, ought-clause, of attaining power would not be happily accepted by his christian or slum-dwelling subjects. napoleon's means to his end were not his enemies' means. although the end of power is objective, the means are subjective, so the is-ought gap is not bridged here, nor is it desired to be bridged.
nietzsche contends that the objective morality that most western subjects put faith in today germinated two millennia ago with the advent of christianity. when the jews became subject to roman rule, their means of overcoming that curtailment of power was the revaluation of roman values, a revaluation that became the dominant religion of the world. roman values were an example of what nietzsche named ' master morality': a system that held characteristics such as strength, honour, pride, courage, fortitude, etc., as the highest of values. a cult emerged which completely inversed master morality. ıt was a cult which preached weakness, humility, compassion, faith, hope and charity to be the highest virtues. such characteristics of course empowered the weak – those who needed charity, hope, equality, compassion given to them, a god who blessed them as being weak. a weakling who has nothing to be proud of will gain power by proliferating the view that humility is a virtue, pride a vice. 'blessed are the meek: for they shall inherit the earth' jesus said, matthew reported. this kind of ideology that empowers and ennobles the weak for being weak nietzsche calls 'slave morality'. ıt is weakness and mediocrity dressed as virtue. this inverted ideology quickly spread, despite the roman criminalisation of it.

almost three centuries after jesus' alleged resurrection, constantine legalised and converted to christianity. soon thereafter the roman empire fell. this slave morality has now spread to two billion adherents after two millennia.

moreover, so ingrained in our culture is christianity that the vast majority of those who proclaim their atheism still accept christian morality as the only type of morality, as 'common sense', without acknowledging that it is only one type of morality: christian slave morality. nietzsche's later aim was to offer a new morality by revealing the achilles' heel of the old. 'god is dead' means that if one no longer believes in god, one no longer has any justification for christian morality. this for two main grounds. firstly, the imperatives given in the bible cannot be said to be revealed as objective by an omnipotent, omniscient god as he does not exist. secondly, if we were not created by god, in his image, in his likeness, then we have no objective purpose. as mentioned, only an artefact designed with a purpose in mind, such as a knife, can have a purpose. ıf we were not designed, we are free from purpose and thus free from any derived if-clauses. our freedom as such was a tenet of the existentialists in the twentieth century. however, more often than not, they still tried to devise normative ethics, and thereby failed. the consequences of atheism were too powerful for even these self-proclaimed free thinkers.

theoretical nihilism is the consequence of atheism, not existentialism, humanism, utilitarianism, contractarianism – not even socialism. socialists believe in egalitarianism: that everyone ought to be equal. this ought has no objective condition (if-clause), and this belief is not universal but, writes nietzsche, a legacy of the christian morality – that all are equal under the eyes of god.

even anarchists who are vehemently against faith still retain faith in christian values in their egalitarianism. although karl marx called himself a 'scientific socialist', describing what would happen rather than what should happen – and thus avoiding the accusation of being prescriptive – his later brethren and comrades were and are not. ın reality, despite his plea, he was prescriptive: 'workers of the world, unite!' is an imperative, a prescription, not a description.

lenin's reworking of the motto further exposes its slave religious origin: 'workers and oppressed peoples and nations of the world, unite!' lenin himself thereby using illusion to gain power, an illusion perhaps even believed by him; power works almost entirely behind the veil of consciousness. the priestly class exploit oppression to gain and maintain power, their congregation exploiting the slave illusion for their own power – the common symbiosis of delusion. this is often not a conscious deception; priests and their people actually believe the obviously false content of their religion despite its lack of proof, its contradictions, its variation through history. power decides, not reason.

extracting oneself from this symbiotic relationship may result in lost power if one has not the resolve and strength to be an individual. being able to rely on one's own judgement of what is valuable to oneself is not possible for the greater population of the earth. what is a value to another may not be a value to oneself, as objective morality is illusion: neo-nihilism.

a reason for the prefix 'neo-' in neo-nihilism is that traditional nihilism often denies the existence of 'truth'. that last clause prima facie bites its own tail as it is a truth that claims there is no truth.

nietzsche did claim there was no truth – thus his perspectivist tag – but he meant this in the sense of both ıdealism and the denial of objective morals: values are conditioned by the subject, or by they to whom one is subject. ıt is merely a semantic issue, as if one extends the denial of truth to nietzsche's philosophy, that too becomes not a truth but a perspective. but if one believes that it is true that all is perspective, one concurs with nietzsche implying that his philosophy is truth. neo-nihilism thus limits the definition of perspectivism and so accepts certain types of truth, viz. those formed and aligned according to the structure of the mind rather than according to a created structure of immanent reality.

ıt is important to note the distinction between theoretical nihilism and practical nihilism. this distinction is, in fact, the main cause of the label 'neo-nihilism' that ı have applied to the thought of this text. theoretical nihilism is the view that there exist no objective values. practical nihilism is the view that there exist no values at all. thus neo-nihilism does not reject the existence of values, it only rejects the existence of objective values. ındeed, living is valuating. one can value food when hungry, one can value beauty, one can value friends – one can value violence and one can value peace. even perception itself is a form of valuation: one perceives what can be beneficial vis-a-vis power. we do not directly perceive radio waves as these were not beneficial in our evolutionary past. one values what is in one's power interest. those with more power will value things that increase their power, such as valour, an enemy to test oneself against, courage, fortitude, intellect, influence. those with less strength will value things such as humility, civility, servitude, submission, an eternal afterlife of peace, etc. master morality and slave morality are different valuations conditioned by different typologies. often one is conditioned to value things that are not in one's interest (but the church or state's interest) – thus does neo-nihilism break bonds: it destroys old values to enable the creation of values new.

all is force, all is energy, all is will to power. you are will to power. you are born into a world of competing powers, they compete for your adherence as neighbouring planets compete for equidistant meteorites. ıf you have not the inherent will to fight the powers, you will join them thereby augmenting their power. but if you stand apart, deflecting external imperatives, refusing submission to any god, creed, state, law or ideology, never surrendering your will to the will of others – if such a stance you take, apotheosis to a heavenly body will you manifest: yes, as nietzsche decreed, 'the free man is a warrior.'

tüm çeviri llama3 ve gemini 1.5 ile yapılmıştır. orijinal metin üstte. eğer aradaki komik yanlışları görürseniz lütfen mesaj olarak haber edin, düzelteyim.

giriş

tüm kültürler, içeridekiler için görünmez olduğu kadar yaygın bir ideolojiyle çalışır, dışarıdakiler için ise açıkça görünür. bu, geçmiş çağların ve uzak yerlerin görünüşte saçma erdemleri ve kusurlarına bakıldığında açıkça görülür. ayrıca, şu anda sahip olduğumuz ideoloji, nihayetinde ahlakımız, başkalarınınkinden daha doğru görünüyor. batı'da, daha az ahlaki zamanlardan 'ilerleme' yapmış olduğumuzu düşünüyoruz. ancak bu yanlış; sadece değişmişiz: ahlaki ilerleme ve gerileme illüzyonlar. bu anlamda, ahlak teknolojiye benzemek yerine moda gibidir.

çoğunlukla, kendi kültürünün etiğini benimsemek, kişinin çıkarlarına hizmet eder.
bu nedenle, bu metin, çoğunluk için yararlı olmayacak; burada sunulan bilgiler, bu karakter için çok güçlü. eğer böyle bir uyumlu kişi, burada sunulan ışık üzerine gözünü diktiğinde, sadece reaksiyon gösterebilecek, asimilasyon değil, amaç - aynı güneş hem aydınlatıcı hem de kanserojen olabilir. yazar, sizin için, sizi çevreleyen etkileri anlamak için, şu anda sahip olduğunuz ideolojileri bir kenara bırakmanızı istiyor.

burada kullanılan anlamıyla nihilizm, nesnel ahlakların, mutlak iyi veya kötü olmadığını gösterir. bu fikir, modern kültürel relativizmi aşar, sadece birkaç cesur maceracı tarafından ziyaret edilen derinliklere ve karanlıklara ulaşır. cesaret özelliği yoksa, anlamayacaksınız, anlamak istemeyeceksiniz.

sonraki üç bölümün prolegomenası olarak, ilkini başlayalım: ahlak bir illüzyon. modern dünyada, dinin bir illüzyon olduğunu biliyoruz, tanrısal gerçekler olarak sunulan güç yapıları ile omnipotent ve transcendent yaptırımlar. ahlak da böyle bir illüzyon, fatto olarak sunulan ancak gerçekte başka bir güç yapısı. ahlakın yaptırımı artık tanrı olamaz, bu nedenle seküler bir yer tutucu olması gerekir - boşuna. hiçbir yaptırım yoktur. hiçbir tanrı yoktur.

prescriptive ahlak yoktur. ahlak, din gibi vardır, ikisi de gerçeği içermez.
ayrıca, ahlak çoğu durumda dahi yararlı değildir, engel teşkil eder. bu gerçeği benimsediğinizde, sizin özgürlüğünüz uyanır.

ikinci olarak, biz eski bir hukuk hiyerarşisine doğarız ve itaat etmenin bizim yararımıza olduğunu ve transgressiyonun fiziksel kuvvetle cezalandırılacağını öğreniriz, bu da bizim çıkarımıza.

biz hukuk üzerinde tartışmamayız, hukuk üzerinde tartışırız; dış otoriteye tabi olduğumuz varsayılan bir konum olarak. avrupa'da fiziksel kuvvet devletin, bireyin değil.
ahlak yoksa, hukuk için temel yoktur, bu nedenle tüm hukuk, insanların diğerleri üzerinde kuvvetle hükmetmesidir. biz insanlar hala hayvanız, intellectumuz yalnızca aynı brute doğaya daha fazla expediency sağlar.

hükümdarların, hükmetmesini common sense olarak gizlemek onların çıkarına, challenge edilemeyen bir leviathan gibi - tıpkı ortaçağ kilisesinin hükmetmesi gibi.

üçüncü olarak, eğer hukuk ahlak üzerine kurulursa ve ahlak güç üzerine kurulursa, o zaman güç insan işlerinin temelidir. hayat, güç iradesidir. bu son kavram, friedrich nietzsche'nin eserlerinde çiçek açar, ancak arthur schopenhauer'de filizlenir. schopenhauer'de, tüm hayat ve tüm madde, çeşitli komplekslik derecelerinde irade veya kuvvetin temsilidir. sadece bizde bu irade, bizim arzumuz olarak bilinir. schopenhauer için bu sürekli arzunun çabası, yalnızca acıya neden olur: ihtiyaç, hayal kırıklığı ve sıkıntı. nietzsche için bu sürücü, acıya neden olabilir, ancak onu hayatın düşmanına karşı düşünmez. aksine, onu hayatın katalizörü olarak düşünür: "seni öldürmeyen, seni güçlü kılar" diye ünlü bir şekilde belirttiği gibi. bu sürücü, bu irade, bu kuvvet, büyümek, gelişmek, ilerlemek - yani güç kazanmak, "güç iradesi" için bir sürücüdür. çoğu bireyde bu, alt bilinç düzeyinde gerçekleştirilir. güç arayışının ahlaksız olduğunu iddia etmek, güç aramaktır. hayatın güç iradesi olduğunu kabul ettiğimizde, bilinçliğimiz alt bilinçimizle uyum sağlar, böylece harmonik bir tonik sağlar. nihilizm, özgürlük ve güç için anahtardır.


-----ahlak illüzyondur-----

ahlak konusunda, sayısız metin koleksiyonu vardır, çoğunlukla temelsiz sentimentalist gevezeliklerdir. çoğu, ahlakın temelinin ne olduğunu sorar; böyle bir temelin olup olmadığını sormaz. tanrı'nın varlığının delillerini sormayız; tanrı'nın varlığının böyle delilleri olup olmadığını sorarız. hayatın anlamını sormayız; böyle bir anlamın olup olmadığını sorarız. ahlaka da bu temel soruşturmayı uzatmalıyız.

ahlak teorisi konusunda, büyük bir hata, betimleyici ve prescriptive ahlakın karıştırılmasından kaynaklanır. ahlakların, dinler gibi var olduğunu kimse inkar etmez. davranış, inanç, biyolojik ve kültürel köken gibi terimlerle bu ahlakları betimleyebiliriz. örneğin, viking çağı iskandinavasında, soğuk, merhametsiz bir kalp bir erdem olarak görülürdü ve valhalla, yalnızca savaşta ölenler için geçerliydi. antik sparta, lacedaemon'da, hırsızlık yalnızca yakalanırsa ahlaksız olarak görülürdü. kölelik kabul edilmişti, eş değiştirme de.

sakatların çocukken öldürülmesi, ahlaki bir zorunluluk olarak görülürdü; zayıflık, bir kötülük olarak görülürdü. bu ahlaki standartları, işlettiği kültürel ve biyolojik mirasın bir parçası olarak açıklamaya çalışabiliriz. tarihi, küresel, bilimsel ve kültürel açıdan var olan ve var olmuş ahlakların bir incelemesi, betimleyici ahlak ve ahlak olarak mantıken meşru.

ancak, moral imperatifler - olmalılar, yapılmalılar, görevler - moral betimlemelerden veya gerçeklerden türetildiğinde, mantık çöker. çünkü biri, belirli eğilimlere sahip olduğu için belirli bir şekilde davranır, bu, onun veya başkalarının öyle davranması gerektiğini mantıken ima etmez. bir kişi, saldırganlığa eğilimli (bir karakteristik) olabilir, ancak bu, onun saldırgan olması gerektiğini ima etmez. benzer şekilde, bir kişi, alçakgönüllülük ve merhamete eğilimli olabilir, ancak bu da, onun veya başkalarının alçakgönüllü ve merhametli olması gerektiğini ima etmez. büyük iskoç david hume'un açıkça belirttiği gibi, bir "olmalı"yı bir "vardır"dan, bir değeri bir gerçekten, bir reçeteyi bir betimlemeden türetmek mümkün değildir. bu, "olan-olmalı aralığı" veya "hume'un cellatı" olarak bilinir. onun 1776'daki ölümünden beri birçok such decapitations olmuştur, ancak birçok kişinin gözünden gizli kalmıştır.

bir araç, bir amaç ima eder, öyleyse bir "olmalı" ancak bir "eğer" cümlesinden mantıken türetilebilir: örneğin, "eğer gücümü artırmak istersem, egzersiz yapmalıyım." sıklıkla, "eğer" cümlesi, yazıda veya seste ifade edilir, ancak her zaman ima edilir: "o, diyet yapmalı (eğer kilo vermek isterse)". "eğer" cümlesi, bir eylemin amacı (güçlendirme, inceltme) esasen. ancak, varoluşçuların gerçekleştirdiği gibi, tanrı olmadan, insan için objektif bir amaç yoktur. bir bıçağın amacı, kesmektir, öyleyse keskin olması gerekir. bir bıçağın, insan tarafından, amaçla birlikte tasarlandığı için bir amacı vardır.

ancak, insan kendisi tasarlanmamıştı, kompleksitesi yaratılışla değil, evrimle açıklanır, demir çağı'nda empedocles'ın argued ettiği gibi. böylece, tanrı olmadan, insan için amaç yoktur, hayatın mutlak anlamı yoktur. ama amaç olmadan, objektif, evrensel bir "eğer" cümlesi yoktur ve dolayısıyla objektif, evrensel bir "olmalı" cümlesi yoktur - mutlak ahlak yoktur. tüm "olmalar" bir "eğer" tarafından koşullandırılır, çünkü tüm araçlar bir amaç ima eder. ahlakın kemikleri, tanrı'nın mezarı içinde yatıyor.

bununla birlikte, bu kesindir mantık rağmen, ateist hristiyanlar, insanlığın objektif bir amacı olduğunu ve bu amaçtan değerler, "olmalar" türetilebileceğini argument etmeye çalışıyorlar. sıklıkla, sosyal ve friendly hayvanlar olarak evrimleştik ve dolayısıyla amikal olmalıyız diye duyulur. burada iki temel hata vardır. birincisi, bizim ayrıca agresif ve tribalist eğilimler geliştirdiğimiz gerçeği ve bu eğilimlerden karşıt "olmalar" türetilebilir. ikincisi, neredeyse herkesin aynı amikal doğasını paylaşsa bile, bu gerçeği bir değer türetmek mümkün değildir, bir "olmalı"yı bir "vardır"dan, bir reçeteyi bir betimlemeden - hume'un cellatı nedeniyle. bir kişi, bir yalnız kurt, genel olarak arzu edilen amicability için ters davranırsa, yanlış değil, yalnızca alışılmadık denilebilir.

o kişiye, bu veya şu yapması gerektiğini mantıken söyleyemezsiniz, çünkü o "olmalı" bir "eğer" cümlesi tarafından koşullandırılır, o kurtun paylaşımadığı bir amaç. yine, mutlak, evrensel, objektif bir "eğer" cümlesi yoktur - hayatın mutlak amacı yoktur. sadece subjektif, kişisel amaçlar vardır.

yan not olarak, tüm insanların paylaştığı belirli değerler olduğunu iddia edenlere karşı, önce bu iddianın betimleyici olarak doğru olmadığını belirtiriz. ikinci olarak, ve daha önemli olarak, eğer bu doğru olsaydı, bu değerlerden prescriptive ahlak türetmek mümkün olmazdı, çünkü herkes aynı değerleri paylaşıyorsa, prescriptive ahlak anlamsız olurdu: insanların nasıl davranması gerektiğini söylemeye gerek olmazdı, çünkü onlar zaten öyle davranırlardı. prescriptive ahlak, ancak diğer insanların arzulanan davranışların tersine davranması durumunda gerekli olur.
sonuçta, tüm "olmalar" arzuya veya sentimana dayanır, akla değil. "eğer" cümlesi arzuya dayanır, bu objektif değildir, herkes için doğru değildir. bu nedenle, tüm prescriptive veya normatif ahlak, bir kişinin veya grubun arzusunun diğerine dayatılmasıdır. ahlak, bir güç yapısıdır.
eğer arzusu, uyum ve barış ise, bu amaç herkes tarafından paylaşılmaz. geçmişin kahraman toplumları, amaçlarının modern dünyadan farklı olduğunu gösteren örnekler olarak kendilerini sunar. savaşta şan, cesaret, onur, sıklıkla barış ve uyumun "çürümüşlüğü" ve "zayıflığı" olarak görülen amaçtan daha çok tercih edilmiştir. bugün bu kültürler, sıklıkla "ahlaksız" olarak görülür. ama bu, hayatın amacı farklı ve daha "doğru" olarak görülmesi nedeniyle bir hatadır. ama burada, bir arzunun doğru veya yanlış olabileceğine inanma hatası vardır - bir arzu, zihin ve beden durumudur; sadece bir önerme, bir eylem veya amaç göre bir form, doğru veya yanlış olabilir. akla aykırı değil, şiddet yerine barış, kaos yerine düzen tercih etmek - psikolojik bir mesele, mantıksal bir mesele değil. "eğer" cümlesi, amaç, yanlış olamaz, hatalı olamaz, ne kadar alışılmadık veya popüler olmasın. tam da bu nedenle hume "tüm dünyanın yıkımını parmağımın çizilmesine tercih ederim deyişi akla aykırı değildir." demiştir.

"bir 'olması gereken' sadece bir 'eğer'den gelebilir; bir 'olması gereken' asla bir 'olan'dan gelemez. 'eğer' cümlesi bir eylemin amacıdır; 'olması gereken' cümlesi ise bu amaca ulaşmanın araçlarını ortaya koyar. amaca ulaşmak 'iyi' olarak adlandırılır; ulaşamamak ise 'kötü' olarak adlandırılır. bu kelimelerin etimolojisi farklı kullanımları ortaya koysa da mantık aynı kalır. iyi bir bıçak, iyi kesme amacına ulaşan bıçaktır; kötü bir bıçak ise körlük vb. nedenlerle bu amaca ulaşamayan bıçaktır. dolayısıyla 'iyi' bir eylem, amacına iyi ulaşan eylemdir. 'iyi bir insan' ise amacına iyi ulaşan insandır. ancak insanlığın bir amacı olmadığı için, 'iyi insan' diye bir şey yoktur. bu terim sadece inançları ve eylemleri, başka birinin insanlık için arzuladığı amaca uyan bir kişiyi ifade eder. dolayısıyla, insanların arzuları burada farklılaştıkça, aynı birey bir kişi tarafından iyi, bir başkası tarafından kötü olarak kabul edilecektir. bu iki görüşün hiçbiri doğru veya yanlış değildir, sadece nesnel bir standart olmaksızın bir bakış açısı meselesidir. avon ozanı'nın da belirttiği gibi, 'ne iyi ne de kötü bir şey vardır - ama düşünmek öyle yapar.'

bu anlayışın 'kültürel görelilik' olmadığı ve buna yol açamayacağı anlaşılmalıdır: tüm kültürlerin eşit derecede geçerli olduğu ve bu nedenle onlara yönelik eleştirilerin yapılmaması gerektiği görüşü. bu görüş günümüzde batı'da ahlaki kaidenin tepesinden baktıklarını düşünenler arasında oldukça yaygındır.

burada karşımıza çıkan safsata, çelişkidir: "nesnel bir 'meli' olmadığı için, bir kültür ya da inancı eleştirmemeliyiz." ikinci cümledeki 'meli' ifadesi, ilk cümleyle çelişmektedir. nesnel bir 'meli' olmadığı varsayılırsa, başka bir kültürü eleştirmemek gerektiğini iddia etmek, objektif olarak doğru olamaz. bu buyruk, aslında diğer insanların ifade edilen arzularını kısıtlama arzusuna dayanmaktadır - arzuya karşı arzu, daha fazlası değil. başka bir kültürün değerleri objektif olarak yanlış olmasa da, kişinin kendi arzularını çiğneyebilir ve bu nedenle yanlış olmaktan ziyade istenmeyen olarak değerlendirilebilir, böylece kişi kendi çıkarına hizmet edebilir.
bu anlayış, yani nihilizm, bir diğer popüler ahlak teorisi olan faydacılığı da zayıflatır: iyi olan, en büyük sayıda insan için en büyük mutluluğu sağlayan şeydir görüşü. faydacılığın haklı gösteremeyeceği iki önvarsayımı vardır: birincisi, tüm insanların eşit olarak ele alınması gerektiği (haz veya acı tartılırken) ve ikincisi, mutluluğun iyi olduğu varsayımı. ilk önvarsayım, gereksiz bir teistik "eğer" cümlesi içerir: eğer tanrı'nın emirlerini isa'nın altın kuralı aracılığıyla izlemek istiyorsak. tanrı'nın düşüşü, bu eşitlikçi kuralın mutlak yaptırımını da beraberinde getirir.

hristiyanlıktan kaynaklanmasa da çoğunlukla onun aracılığıyla yaygınlaşan altın kural, "başkalarının size nasıl davranmasını istiyorsanız, siz de onlara öyle davranın", daha düşük bir konumda olanlar için çok yararlıdır çünkü bu emir, onların konumlarını, güçlerini artıracaktır. ancak üstün bir konumda olan biri için bu kural, göreli konumunu düşürecektir. nietzsche, hristiyanlığı bir köle ahlakı olarak nitelendirmesinin nedeni budur. gerçekten de nietzsche, hristiyanlığı zayıflardan kaynaklanan bir güç yapısı, onların türünün öznel arzusuna uyan bir sistem olarak görmüştür.

bu arzunun boyutu romalıları alt etti ve çöküşlerine neden oldu. bu düşmanca ele geçirme o kadar başarılıydı ki, böylesine öznel bir duygu, nesnel bir gerçek ve "sağduyu" olarak yerleşti. bu dini ele geçirme, köklerini insan bilincinde o kadar derine saldı ki, bugün ahlak, bilinçli olarak hristiyan olmasa bile, yalnızca hristiyan ahlakı olarak kabul ediliyor. dolayısıyla, bu çürümüş pençeleri söküp atmak için bu metne ihtiyaç duyulmaktadır. dünya üzerinde birçok ahlak anlayışı var olmuştur; tarih, eğer arzu edilirse, bizi "sağduyu" ve önyargılardan kurtarır.

ikinci önvarsayım olan mutluluğun iyi olduğu da, bir totoloji olarak kabul edilmedikçe nesnel bir gerçek değildir ve eğer öyleyse, bu sadece verilen bir tanımın analizidir, elbette çelişki olmaksızın değiştirilebilen bir tanım. "mutluluk kötüdür" ifadesi mutlaka bir çelişki değildir.

daha önce yazıldığı gibi, mutluluk bir amaç olarak her zaman iyi olarak görülmemiş, tam tersine çöküş ve çürümenin bir işareti olarak görülmüştür. mantıksal olarak, "iyi" bir amaca ulaşmak anlamına gelir. dolayısıyla, bir amaca ulaşırsa "mutluluk iyidir". ancak amaç özneldir, kişiseldir. bu nedenle mutluluğun iyi olduğunu söylemek asla nesnel bir gerçek olamaz. dahası, mutluluk, almanca kelime olan "schadenfreude" ile ifade edildiği gibi, başkalarının mutsuzluğunu da içerebilir; bu durumda mutluluğun iyi olduğunu, ulaşılması gereken bir şey olduğunu iddia etmek, başkalarına eşit davranılması gerektiği şeklindeki ilk önvarsayımla çelişir. faydacılık, mill'in vicdanı kullanarak bunu yapma girişimine rağmen, temel ilkesini haklı gösteremez. vicdanın bildirilerinin iyi olarak kabul edilmesi saçma bir girişimdir, bu da hatayı ertelemekten başka bir işe yaramaz: neden iyidir? hangi amaca ulaşmayı hedefliyor? bu amaç objektif mi? hayır, elveda.

faydacılık, özünde bir kimlik krizi yaşayan bir hristiyan ahlakı biçimidir. kant'ın ahlak teorisi olan deontoloji de aynı rahatsızlıktan muzdariptir. genel olarak düşüncesinde dâhi olan kant'a karşı, aristotelesçi bir teleolojiyi varsaydığını söylemek yeterli olacaktır: her şeyin bir amacı vardır ve aklın amacı olan iyi bir irade, iyiliğin ne olduğunu, iyiliğin ne olduğunu tartışmak için bir temel olarak varsayar - böylece soruya yalvarır. kant için "iyi bir irade", hristiyan öznel tercihinden ayırt edilemez. dahası, büyük prusyalı basitçe ahlakın kuralcı olması gerektiğini varsayar ve ardından bu görüşü sürdürecek postülatlar bulmaya çalışır - yani özgür irade, ruhun ölümsüzlüğü ve tanrı. kişi, üç sonuç koşulunu reddetmek için sadece ilk varsayımı neden veya kanıt olmaksızın reddeder. genel olarak kant sonrası bir düşünür olmasına rağmen, schopenhauer kant'ın ahlak teorisini aynı şekilde reddetti:
"kant'ın ilk yanlış ifadesi, ahlak kavramının kendisinde yatar, en açık şekilde [ahlak metafiziğinde] ifade edildiğini bulduğumuz bir kavram: 'pratik bir felsefede, olanlar için nedenler göstermek değil, olması gerekenler için yasalar göstermek söz konusudur, bu asla gerçekleşmese bile.' - bu zaten kararlaştırılmış bir petitio principii'dir [soruya yalvarma]. eylemlerimizi tabi tutmamız gereken yasalar olduğunu kim söyledi? asla gerçekleşmeyen bir şeyin olması gerektiğini kim söyledi? - bunu önceden varsayıp hemen bize tek olası tür olarak yasama-emredici biçimde bir ahlak dayatmanızı ne haklı çıkarıyor?' (ahlakın temeli üzerine, s.4.)"

sözleşmecilik, kitleler tarafından tapılan ve kolayca çürütülen bir başka sahte puttur. bu ahlak teorisi, değerlerin, fedakarlık, hayırseverlik, yasalara uyma vb. gibi toplumda barış ve istikrarı sağlayan eylemlerden kaynaklandığını iddia eder, çünkü bu herkesin yararınadır. hepimiz karşılığını veren böyle davranmak için yazılı olmayan bir sözleşme imzalarız. ancak, değerleri kanıtlamak için değerleri varsayar, böylece soruya yalvarır, kanıtlamaya çalıştığı şeyi varsayar. şiddet içermeyen ve "iyi bir vatandaş" olmak gibi barış ve istikrarı teşvik eden değerlerin doğru olduğu sonucuna varmak için, barış ve istikrarın herkesin arzu edeceği objektif değerler olduğunu varsayar. ancak kişi barış ve istikrarı kendi başına değerler olarak görmüyorsa, sonuç değerleri de gelmez. bir kişi macera, savaş, risk dolu bir hayatı, rahat konformist bir hayata tercih edebilir. bu nedenle ne yapması gerektiği, değerleri, ortalama insandan büyük ölçüde farklı olacaktır - ve yanlış, "ahlaksız" değil, sadece farklı olacaktır.

sözleşmecilik de, kısa süre sonra açıklanacağı gibi, eşitliği bir değer olarak varsayar ve böylece eşitlikçi değerleri doğrular. ancak eşitlik objektif bir değer değildir ve esas olarak daha düşük statüye sahip olanlar veya karşıt bir gücü alt etmek için bu safların desteğini isteyenler için bir araçtır. bu hatanın en zararlı örneği, amerikalı filozof john rawls'ın "cehalet perdesi" kavramıdır. bir konunun ahlaki olup olmadığının, toplumdaki rolünü bilmeden bir toplum yaratmak zorunda olduğunu hayal ederek - "cehalet perdesini" takarak - belirlenebileceğine inanıyordu. doğal olarak, kişinin kendisinin acı çekebileceği için her türlü eşitsizliği yasaklayacağını iddia etti. ancak öyle görünüyor ki, onun perdesi onu mantığı görmekten de alıkoymuş.

eğer kişi eşitlikçi bir toplum istiyorsa, cehalet perdesini takardı. eğer kişi eşitlikçi bir toplum istemiyorsa, onu takmazdı. ve onu takmak istememenin ahlaksız olduğu söylenemezdi, çünkü "ahlaksız" kavramı perdeyi takmayı seçmeye dayanır. rawls ve diğerleri, eşitliğin iyi olduğunu kanıtlamak için eşitliğin iyi olduğunu varsayarlar: kendi kuyruğunu ısıran bir yılan.

amerika'da "objektivizm" olarak adlandırılan bir diğer popüler etik sistem, romancı ayn rand tarafından icat edilmiş ve hatalardan muzdariptir. "bencilliğin erdemleri"nden bahsederken, biraz bencillikten uzaklaşmanın ona daha iyi geleceğini düşünüyorum. var olma iradesinin bir gerçek, bir "olduğu" olduğunu ve bundan bir "olması gereken"in türetilebileceğini savunarak "olduğu-olması gereken" boşluğunun kapatılabileceğine inanıyordu; ve hepimiz bu var olma iradesini paylaştığımız için, hepimiz hayatta kalmamızı sağlamalıyız - bundan bir bencillik teorisi ortaya çıkar: "yaşayan bir varlığın olduğu gerçeği, ne yapması gerektiğini belirler. 'olduğu' ve 'olması gereken' arasındaki ilişki bu kadar," diye yazıyor. buradaki "olduğu" cümlesi "eğer" cümlesi haline gelir: eğer hayatta kalmak istiyorsam, x, y ve z yapmalıyım. ancak ilk hata, hayatta kalma iradesinin hayatın amacı olduğu varsayımında yatmaktadır. intiharın sıklığı, hayatta kalmanın ötesine geçen başka bir amaç olması gerektiği gerçeğini ortaya koymaktadır. ancak daha önemli ve önemli hata, bir küme için bir koşulun zorunlu olarak o kümenin bir üyesi olmadığını anlamamaktır. gök gürültüsü için bir koşul şimşektir, ancak bu şimşeğin gök gürültüsü olduğu anlamına gelmez; bir ağaç için bir koşul ışıktır, ancak bu ışığın bir ağaç olduğu anlamına gelmez. benzer şekilde, değerler için bir koşul hayattır, ancak bu hayatın bir değer olduğu anlamına gelmez.

kişi, bir küme için bir koşulun zorunlu olarak o kümenin bir üyesi olduğunu yanlışlıkla kabul ederse, hayatın aynı zamanda değersizlikler için de bir koşul olduğu gibi, hayatın da bir değersizlik olduğunu kabul etmek zorunda kalır. bu kabullenmeden çıkan çelişki - hayatın hem bir değer hem de bir değersizlik olması - altta yatan mantığın kusurlu olduğunu ortaya koyar. dahası, rand, hume'un "olduğu-olması gereken" boşluğunu yanlış anlar ve böylece eleştirisini siler. hume'un "olduğu-olması gereken" boşluğu, "hume'un giyotin", objektif değerlerin objektif gerçeklerden türetilemeyeceğidir. rand'ın, hayat olduğu için kişinin hayata değer vermesi gerektiği örneği, sadece öznel bir değerin (genellikle kişinin kendi hayatı) objektif bir gerçekten (kişinin var olduğu) geldiği anlamına gelir. ancak hume ve nihilistler bunu kabul eder. rand gibi ahlakçılar, objektif gerçeklerden objektif değerler iddia etmek isterler, ki bu imkansızdır. değerler objektif değildir - objektivizm için bu kadar yeterli.

tüm bunlardan ortaya çıkan şey, birçok ateistin kabul etmekten çekindiği bir gerçektir: tanrı olmadan kuralcı bir ahlak yoktur. schopenhauer'dan yine:

"on emir'den [exodus 20] başka bir kaynak [kuralcı ahlak için] tanımıyorum. genel olarak, hristiyanlık yüzyıllarında, felsefi etik bilinçsizce biçimini teolojik olandan almıştır. bu etik artık özünde diktatörce olduğundan, felsefi olan da reçete biçiminde ortaya çıkmıştır ... bunun için önce daha fazla bir otoriteye ihtiyaç duyulduğundan [tanrı] şüphelenmeden. bunun yerine, bunun kendi doğal biçimi olduğunu varsayar." (agy.) çoğu ateist olmasa da çoğu, çok fazla prangayı bırakacak güce sahip olmadıkları için bunu ateizmin bir eleştirisi olarak alırlar. bu bir eleştiri değil, kabul edilmesi ve kutlanması gereken bir gerçektir. ancak düzenini etiğin objektifliğine dayandıran bir kültürde, bu düzenden çok fazla uzaklaşmak, kınama tehdidi oluşturan bir yükümlülüktür.

bağımsız düşünce, çoğu birey için zor ve tehlikeli görünür - "azınlık bağımsız için yaratılmıştır - bu, güçlülerin ayrıcalığıdır" diye yazıyor schopenhauer'ın "varisi" nietzsche.

kuralcı ahlakı biyolojiye dayandırmaya çalışan sözde ateistler, daha önce bahsedilen tanımlayıcı ve kuralcı ahlak karışıklığı suçunu işliyorlar, bu karışıklık onlara otoritelerine mal oluyor. ahlakın evrimden geldiğini savunanlar: sempati ve fedakarlık geliştirdiğimizi ve bu nedenle sempatik ve fedakar olmamız gerektiğini savunanlar, "olduğu-olması gereken" boşluğuna düşerler. bu özellikleri geliştirdiğimiz sorgulanmıyor. ama onlara uymamız gerektiği sorgulanıyor. özellikler tanımlardır. ancak bu tanımlar daha sonra sihirli bir şekilde reçetelere dönüştürülür. kişi aynı şekilde (yani geçerli olmayan bir şekilde) kıskançlığı da reçete edebilir, çünkü o da geliştirdiğimiz bir özelliktir. saldırganlık ve şiddet de gelişti, yoksa bu eğilimleri sergilemezdik. hem "iyi" hem de "kötü" (geleneksel anlamda) evrimleşmiştir.

"iyi" olarak tanımladığımız özellikleri reçete etmek, reçete yazan kişinin aynı ahlakı reçete etmek için zaten bir ahlak varsaydığı anlamına gelir. ahlaki evrimci, varsayılan olarak, hristiyan köle özelliklerinin iyi olduğunu varsayar ve sonra bu özelliklerin tanrı olmadan nasıl evrimleştiğini açıklamaya çalışır. ancak değerlerinin ilk seçiminin, batıda hristiyanlık olan önceki bir ahlak tarafından önceden belirlenmiş olduğu gerçeğinden habersizdir. bilmeden ölü bir tanrı tarafından onaylanmış bir ahlakı yayıyor. bu, gerçekte, dinin en büyük zaferidir: insanlar, temeline inanmadan onun inancına inanırlar ve onu takip ederler. bir dinin iki bin yılının, bir halkın düşünme biçimine yerleşeceği anlaşılabilir bir durumdur, ancak iki bin yıl yeterlidir.

ahlak bir yanılsamaysa, büyük çoğunluk neden ona inanıyor? aynı soru din için de sorulabilir ve benzer cevaplar verilebilir. ilahi inancın hem yaratıcıları hem de takipçileri için faydaları vardır. rahip kastı tarafından kendi bakımları ve güçleri için yayılır; bir sürü tarafından takip edilir çünkü teselli sunar ve bilinmeyenin görünürdeki açıklamasını sunar. bu simbiyotik ilişki, normatif ahlakta da yansıtılır. günümüzün laik rahipleri, ağırlıklı olarak bir burjuvazi, burada ve orada ahlak kurallarını koyarak otorite ve gücü korurlar. reçete yazmak, yargılamak, kendini daha yüksek bir otorite ve güç konumuna koymaktır. ahlakçılar bu yüzden sıklıkla sıkıcı olarak algılanırlar. ahlak ilk bakışta fedakar görünse bile, reçete yazan kişi kendini neyin yapılması ve inanılması gerektiğini dikte edebileceği bir konuma getirir. yeterince kafa ideolojiye katılırsa, reçete yazan/vaaz eden daha fazla güç kazanır ve sonunda standartlaştırılmış yasayı etkiler. ilişki olarak, mezhebin takipçileri takipçi olurlar, çünkü mezhep onlara daha fazla güç sunar, gruba, laik cemaate katılmayı gerektirse bile.

eğer bir kişi şefkatli, merhametli bir karaktere sahipse, onu herkes için doğru olarak nesneleştiren bir inanca inanmaya motive olacaktır - örneğin hümanizm. bu inanç daha sonra takipçinin karakterini haklı çıkarır ve bu nedenle onun inancı savunması gerçekte kendisinin savunması, kendini güçlendirmesidir. sadece bir azınlık, bir gruba, bir ideolojiye, bir "yanlış bilince" katılmaya ihtiyaç duymadan kendilerini güçlendirebilir, marx'ın engels'in bile söylediği gibi.

böylece normatif ahlak, güç için bir araçtır. çoğunluğun zihninin çalışma biçimi bilinçaltıdır. çoğu insan, ister dini ister laik olsun, inançlarına neden inandıklarının tamamen farkında değildir (gerçekte, din ve ideoloji aynı şeydir: temelsiz inanç sistemleri). bir rahip çoğu zaman vaaz ettiği şeye gerçekten inanır. benzer şekilde, özneler "doğruyu yanlıştan" bildiklerini düşünürler ve bu ahlak eylemlerini derinden etkiler, ancak neredeyse hiçbiri inançlarını doğrulayamaz. birine neden eşitliğin iyi olduğuna, neden herkese şefkat gösterilmesi gerektiğine, neden intikamdan kaçınılması gerektiğine, neden alçakgönüllülüğün bir erdem olduğuna, neden mutluluğun peşinden koşulması gerektiğine, neden herkesin doğal haklara sahip olduğuna inandığını sorun - onlara sorun ve ya boş bir bakış ya da "sahtekarlık" alacaksınız. ancak haçlılar ve misyonerler bilinçli inançları için büyük bedel ödedikleri gibi, bugün de insan haklarına, hayvan haklarına, demokrasiye, özgürlüğe, feminizme, milliyetçiliğe, adalete, hukuka, çevre etiğine, kapitalizme, sosyalizme vb. inananlar da ödüyor. sonuç olarak, hepsi din kadar temelsizdir - pratikte dindirler - ama hepsi insanın güç oyununun bir parçasıdır. "tanrı vardır" ifadesi, "eşitlik iyidir" ifadesi kadar kanıtlanamaz.

kişinin kendini ahlaki bir ideolojiden uzaklaştırması, karakterinin gücüne bağlı olarak hem özgürleştirici hem de aşağılayıcı olabilir. yukarıda belirtildiği gibi, bir sürüye katılmak koruma, teselli ve dolayısıyla bir tür güçlendirme sağlayabilir; bu nedenle sürüyü terk etmek tehlikeli olabilir ve kişinin çıkarına aykırı olabilir. ancak ahlak çitinin içinde korunan değil, tuzağa düşürülenler için, eylemleri kişinin ilerlemesini ve gelişimini en çok sağlayacak şeye göre değil, kişinin uygun olduğuna inanmaya aşılandığı şeye göre temellendirmek - böyle bir kişi için gerçek onu özgürleştirecektir, yuhanna elçisinin ifade ettiği gibi. sadece, o yardımcı papazın aksine, işte gerçek gerçek ve özgür özgürlük. gerçek bir freigeist olan goethe, "hiç kimse, özgür olduklarına yanlış bir şekilde inananlardan daha umutsuzca köleleştirilmiş değildir" diye yazmıştır.

özetle, tanımlayıcı etiği kuralcı etikten; insan özelliklerini değerler ve ahlaksızlıklardan ayırt etmeliyiz. şefkat ve saldırganlık gibi özellikleri tanımlayabiliriz, ancak biz insanlar bir amacımız olmadıkça bunları değer veya ahlaksızlık olarak reçete edemeyiz. tanrı olmadan mutlak bir amaç, telos olamaz, çünkü böyle bir amaç göz önünde bulundurularak yaratılmadık. bu nedenle genel ahlak sorusu, "ne yapmalıyız?" geçersiz bir sorudur ve sadece şu soruyla yanıtlanabilir: "...eğer neyi başarmak istiyorsak?" koşul olarak bir "eğer" cümlesi (her zaman nihayetinde öznel arzuya dayanır) olmadan, "olması gereken" cümlesi olamaz. schopenhauer'ın belirttiği gibi, "bir 'koşulsuz olması gereken'den bahsetmeyeceğiz, çünkü bu bir çelişki içeriyor ... genel olarak, 'olması gereken'den hiç bahsetmeyeceğiz, çünkü bu şekilde çocuklarla ve hala bebeklik döneminde olan halklarla konuşuruz." (irade ve tasarım olarak dünya, s.53.) koşulsuz (bir "eğer" cümlesi tarafından) bir "olması gereken" bir çelişkidir çünkü bir araç (bir "olması gereken") zorunlu olarak bir amaç (bir "eğer") anlamına gelir. dolayısıyla tüm ahlaki reçeteler asla gerçekleri ifade etmez, ancak gerçekte, genellikle farkında olmadan, bir kişinin veya insanların bir başkasının davranışını değiştirme arzusunu ifade eder.

ahlak bir güç oyunudur.

"ahlaki ilerleme" terimi, ilerlemekte olduğumuz mutlak bir standart olduğu anlamına gelir. ancak bu standart, platonik bir form veya ilahi bir kararname tarzında ideal bir iyi olurdu, başka bir deyişle bu standart, zihnin bir hayaleti, bir yanılsamadır. gerçeklikte hiçbir temeli yoktur. bu ideal iyi standardı ile ilgili olarak, kişi her zaman "hangi amaç için iyi?" diye sorabilir - ve yine öznel olan amaçtır, objektif değil: bir varlığın tercih ettiği amaç, barış ve uyumdan savaşa ve maceraya kadar diğerinden farklı olacaktır. ahlak ilerlemez veya gerilemez, çünkü onları yargılayabilecek bir standart olamaz. doğanın geri kalanında olduğu gibi, sadece akış vardır. ahlakı bildiğimiz için hayvanların şiddetinin üstünde değiliz; daha ziyade, "ahlak" olan şiddeti kullandığımız için hayvanların üstündeyiz. bugünün ahlaki idealleri yarın ahlaksız olarak görülecek ve bu sonsuza kadar böyle devam edecek. örneğin gurur, aristoteles tarafından "erdemlerin tacı" olarak kabul edildi; ancak ortaçağ hristiyanlığı tarafından ana günahların en kötüsü olarak kabul edildi. kişi sadece gösteriyi yukarıdan algılamaya çalışabilir.

kural zorlamadır

doğduğumuz andan itibaren, hatta çoğu zaman daha önce, hiçbir zaman rızamızı vermediğimiz devlet yasalarına tabiyiz. günümüz hristiyanlığında bile, bebek vaftizi yoluyla inanca zorla dahil edilme, daha sonra akıl çağında törenle onaylanır. hukukta ise, akıl çağında veya herhangi bir yaşta inancımızı onaylamamız asla istenmez. bu, başkalarının arzuladığı düzene zorla bağlılıktır. batı'da, çok fazla sonuç doğurmadan bir dini reddetmeye karar verebilirsiniz. ancak birçok islam devletinde dinden dönme ve ateizm ölümle cezalandırılır.

nitekim, kur'an ve hadislerde dinden dönme büyük bir suç olarak ilan edilir. hukukun doğrudan dine dayandığı ülkelerde, dinden dönme yasayı reddetmek anlamına gelir ve bu nedenle oligarşinin gücünü sürdüren inanç sistemini tehdit ettiği için büyük bir suçtur - bugün ayetullahlar ve onların politikacı yandaşları gibi. avrupa'da kilisenin hukukun baskın temeli olduğu zamanlarda, öldürmeyi yasaklayan emirlere rağmen dinden dönme büyük bir suçtu. ispanyol engizisyonu buna bolca örnek teşkil eder.

batı'da bu tür din redleri artık suç değildir. ancak din, ahlak ve hukukun eski birlikteliğinin kanıtları görülebilir, örneğin amerika birleşik devletleri'nde - anayasal olarak laik ancak demografik olarak hristiyan - "ateizm" kelimesi sıklıkla hakaret olarak kullanılır, ahlaksızlık ve kanunsuzlukla ilişkilendirilir. bu, arapça islami kelime olan "kafir"e benzer. hatta dine küfür bile birleşik krallık'ta ancak 2008'de resmen yasallaştırıldı. aydınlanmış islam dışı devletlerde bu tür redler ve dine karşı düşmanlıklar artık suç değildir, çünkü yasaları yaratan ve uygulayan oligarşi artık görünüşte dindar değildir. hukukun temeli artık tanrı'ya, onun emirlerine ve örneklerine inanmaya bağlı değildir. bu çağda hukukun temeli teorik olarak çoğunlukla sözleşmecilik, "sosyal sözleşme teorisi" ve faydacılığa dayanmaktadır. ancak yukarıda gördüğümüz gibi, sözleşmecilik ve faydacılık objektif bir temele sahip değildir, çünkü bu temeller hem farkında olmadan hristiyan hem de öznel arzulardır - yirmi yüzyıllık alışılmış inanç yoluyla objektif görünmeleri sağlanmıştır.

"teorik olarak temellendirilmiş" diyorum. hukuk pratikte, "seçilmiş" seçkinlerin istek ve kaprislerine ve bu seçkinlere lobi yapan ve onları destekleyen, genellikle de seçilmeleri için çalışan gizli kukla ustalarına dayanır. demokrasi, halka efendileri üzerinde güç ve özgürlüğe sahip olduklarına inandıran bir başka hayalettir; şimdi artık din adamları değil, finansörlerdir. ücretli köle olarak kazandığınız paranın neredeyse yarısı vergiler yoluyla devlete gider, devlet de bu parayı tahsilat bürokrasisine ve faizli krediler aracılığıyla bankalara dağıtır, ki bu krediler başlangıçta yoktan var edilir. aslında çoğu insan, kendilerine çok az veya hiç faydası olmayacak diğer insanlar için önemli miktarda zaman harcar ve bu da zengin ile fakir arasındaki büyük farkın kısmen açıklamasıdır. kötü şöhretli ragnar redbeard'ın da dediği gibi, her dört yılda bir vergi tahsildarlarınıza oy verebilmeniz sizi özgür veya güçlü yapmaz - sizi köle yapar.

etkili olsa bile, demokrasi objektif olarak iyi bir kurum değildir. platon, demokrasiye karşı çıktı çünkü onu genel olarak akılsız ve kendi çıkarlarından habersiz bir kalabalığın yönetimi olarak görüyordu. kendini güçlendiren filozof krallardan oluşan bir aristokrasiyi tercih etti - tıpkı felsefe yapmayı en büyük entelektüel erdem olarak gören ve filozofları mümkün olduğunca insan mükemmelliğine yaklaştıran öğrencisi aristoteles gibi. aristoteles'e göre tanrı'nın kendisi bir filozoftur. mükemmellik, bir şeyin amacına, "eğer" cümlesine tamamen ulaşmasıdır - objektif bir amaç olmadan mükemmellik de yoktur. demokrasi, temelsiz ancak yaygın bir fikir olan eşitlik ilkesine dayanır. demokratik olmadıkları için teokrasileri eleştiren batılı uluslar, teokratların tanrılarının kararnamelerini vatandaşlarının kararnamelerinin üzerinde tuttukları yönündeki adil yorumla sık sık azarlanırlar: tanrı'nın yasası, insanın yasası üzerinde yetkiye sahiptir.

ancak hem teokrasi hem de demokrasinin içi boş temelleri vardır. ikisi de yanlış olduğu için aralarında doğru bir çözüm yoktur. bir oligarşi, din yanılsamasıyla; diğeri ise eşitlikçilik yanılsamasıyla ayakta tutulur. epidermisin altında iki güç yapısı tehdit edici davranışlar sergiler; kelimeler ve argümanlar, altta yatan mücadelenin epi fenomenleridir: güç güce karşı. her iki taraf da diğerini ahlaksız olarak görür, çökmekte olan kafirler veya demokratik olmayan dogmatistler olarak. her şey safsatadır, dil güç için evrimleşmiş bir başka araçtır.

eğer kişi düzenli bir toplumda yaşamak istiyorsa, bu kendi başına öznel bir "eğer" cümlesidir, o zaman yol yasaları, mülkiyet hakları, teknolojik araştırma ve üretim gibi altyapı yasalarını savunmalıdır. kişi bunu kendi çıkarına ise yapabilir. ancak, bu yasaları çiğnemek de kişinin çıkarına olabilir. öznel cümle daha sonra ilk genel öznel cümleye aykırı emirler, "olması gerekenler" sunar. sık sık, insanların yasalara uymasını istiyorsanız, siz de uymalısınız, yoksa ikiyüzlü olursunuz diye karşılık verilecektir. ancak bu, bazen yararlı olsa da bir hatadır.

hata, "eğer" cümlesinin mantıksal olarak "olması gereken" cümlesini ima etmemesinde, amacın verilen aracı ima etmemesinde yatmaktadır. yasalara uymam gerektiği sonucunu haklı çıkaracak gizli öncül şudur: "insanlar eşit güce sahip olmalıdır". kıyaslama daha sonra şöyle işleyecektir: "insanlar yasalara uymalıdır, (insanlar eşit güce sahip olmalıdır), bu nedenle ben de yasalara uymalıyım". ancak bu gizli öncül objektif olarak doğru değildir. tüm insanların, özellikle de yöneticilerin paylaşmayacağı öznel bir arzudan gelir. bir örnek hatayı vurgulayacaktır: tavuk yemek istiyorsanız, tavukların sizi yemesine izin vermelisiniz. saçmalık burada ortaya çıkıyor - az sayıda vejetaryen dışında, tavukların insanlarla eşit güce sahip olması gerektiğini düşünmüyoruz.

ancak çoğu insan tüm insanların eşit güce sahip olması gerektiğine inanır. ancak eşitlik objektif, kuralcı bir gerçek değildir - sadece matematikte objektif bir tanımlayıcı gerçektir. ikiyüzlülük kavramı, ancak herkesin eşit olması gerektiği düşünüldüğünde anlamlıdır. bu sahte put olmadan, ikiyüzlülüğün bir anlamı yoktur. bir kralın kendi bulaşıklarını yıkamadığı için ikiyüzlü olduğu söylenemez.

yakalanmadığınız ve cezalandırılmadığınız sürece bir yasayı çiğnemenin sizin çıkarınıza olabileceği saf bir gerçektir. bu gerçeğin çoğunluk tarafından bilinmemesi de sizin çıkarınıza olabilir, çünkü bu kendi gücünüzü engelleyebilir. hırsızlık ve cinayet gibi suçları ilkel bir toplum ortamında ele alırsak, gerçek güce sahip olanların bu eylemleri ("suçlar" değil) yalnızca suçluluk duymadan değil, aynı zamanda gururla, doğal gücü yansıtan bir kupa olarak işlediklerini görürüz. güçlü haklıdır, doğa yasasıdır. bir grup iktidarı ele geçirdiğinde, koydukları yasalar bu gücü korumaya hizmet edecektir. devrimi (ki bu sadece başka bir grubun iktidarı ele geçirmesi olurdu) engelleyen ve iktidardaki güç tabanını destekleyen sahte ideolojiler yayarak yönetilen halkı köleleştirmek onların çıkarına olacaktır. protestan çalışma ahlakı buna uygun bir örnektir; reformasyonun kendisi, bir grubun efendilerinden - burada ideolojileri tarafından görünüşte haklı çıkarılan vergiler talep eden katolik kilisesi'nden - iktidarı ele geçirmesinin bir örneğidir. hatta marx bile "çalmayın" yasasının mülk sahibi sınıfların iktidarı korumasının bir yöntemi olduğunu belirtmiştir - mülkiyetin olmadığı komünist bir ulusta böyle bir yasa anlaşılamaz bile olurdu.

bir devlet, bir hükümet, sadece başkalarına neyin yapılıp neyin yapılamayacağını söyleyen bir grup bireyden oluşur. kişi bu emirlere itaatsizlik ederse, grubun uşakları (polis ve silahlı kuvvetler) tarafından fiziksel olarak saldırıya uğrar. en azından avrupa'nın çoğunda yalnızca devletin fiziksel şiddet ve silah kullanmasına izin verilir, diğer herkese bu yasaktır. amerika birleşik devletleri anayasası'nın ikinci ek maddesi, çoğu avrupalıya reddedilen bir hak olan silah bulundurma ve taşıma hakkını korur.

bu, avrasya'nın geniş yarımadasında silahlı bir devrimi daha zor hale getirir ve böylece devleti güçlendirir. "şiddet ve saldırganlık yanlıştır, ancak devlet adına yapılıyorsa" - kim gerçekten böyle bir propagandaya kanar? katolik "adil savaş teorisi" buna benzer bir örnektir: thomas aquinas, şiddet ve cinayetin büyük günahlar olduğunu, ancak kendisi için katolik bir dava anlamına gelen "adil bir amaç" için işlenmedikçe savundu. katolik kilisesi hala bu teoriye bağlıdır. devlet, içeride hukuku, dışarıda ise savaşı teşvik eden bir güç yapısıdır. özünde çok büyük bir çetedir. iç uyum yasaları gücünü korur ve dış şiddet eylemleri gücünü ilerletir. bir motosiklet çetesi ile bir ulus arasında sadece derece meselesi vardır. bir ulus içindeki bir çete kanun kaçağı olarak etiketlenebilir, ancak bir ulus uluslararası çabalarında "suçlu"dur.

sadece savaş, silah ticareti veya uyuşturucu dağıtımını düşünün: örneğin ingilizler, çinlilere afyon ticaretini sürdürmek için çin devletine karşı askeri güç kullandılar - 19. yüzyılın afyon savaşları. bugün britanya'da alkol satışı, bu anlamda çoğu islam devleti için "suç" olarak kabul edilir. ancak bunda doğru veya yanlış yoktur, sadece fark vardır. (islam devletlerinin yasaklarının, kurgusal bir karakterin (allah'ın) kur'an'daki reçetesine dayandığı için yanlış olduğu fikrine karşı, batı devletlerinde yasaklamamanın temeli, eşit derecede kurgusal olan "mutluluğun iyi olduğu" fikrine dayanmaktadır. yine, yalnızca kültürel tarihler içinde yerleşik güç yapılarına dayalı değer farklılıkları vardır.)

bu devlet çetesi içine doğarız, yasaları bize aşılanır ve tabi tutuluruz. düzenli bir toplumda yaşamak istiyorsak, bazı yasaları kabul ederiz. ancak birçok yasa, banka memurları ve süt dökmüş kedi gibi memurlar tarafından dürtüklenecek sığırlar olmayanlara zarar verir. onur, kişinin kendi güçleriyle gurur duymasıdır. onurlu bir adam, sürekli olarak devlet tarafından izlenmeyi memnuniyetle kabul etmez. her caddede ve sokak köşesinde, her kamu binasının içinde video kameralarının çoğalması, tıpkı herhangi bir devlet gözetimi gibi, erkeklerin onuruna bir hakarettir. kişinin yanlış bir şey yapmadığı sürece endişelenecek bir şeyi olmadığı argümanı kınanabilirdir. bu, devletin yanlış olduğunu iddia ettiği şeyin objektif olarak yanlış olduğunu varsayar; ve devletin her zaman kişinin hizmetinde çalıştığı için yozlaşmadığını varsayar. dahası, sürekli izlenmek, devletin sizin üzerinizde güce sahip olduğunun sürekli bir hatırlatıcısıdır: sizi izleyebilir, ancak siz onu izleyemezsiniz. ingiliz orwell'in uyarılarına rağmen, ingilizler postlarını dökmemişlerdir.

kuzey avrupa halkı katolik kilisesi'ne vergi ödemeyi ve dogmalarını takip etmeyi reddettiğinde, sonunda bu bir suç değil, büyük bir kurtuluş, özgürlük için bir zafer olarak kabul edildi. martin luther ve vııı. henry, kendi ülkelerinde suçlu olarak kabul edilmezler, çünkü yasaya itaatsizlik etmeleri zorla cezalandırılamazdı. kendi güçleri, bir yüzyıldan fazla bir süre sonra vestfalya barışı'na kadar çok kan dökülmüş olmasına rağmen, katolik kilisesi'nin baskı yapamayacağı kadar büyüktü. aynı suç veya kurtuluş, amerika birleşik devletleri hume'un ölüm yılında ingiliz tacından çalındığında/kurtarıldığında da gerçekleşti. birkaç kişi bir bankayı soyduğunda buna suç denir, birkaç kişi bir ülkeyi çaldığında buna büyük bir başarı denir.

martin luther ve vııı. henry, kendi ülkelerinde suçlu olarak kabul edilmezler çünkü yasaya itaatsizlik etmeleri zorla cezalandırılamazdı. kendi güçleri, bir yüzyıldan fazla bir süre sonra vestfalya barışı'na kadar çok kan dökülmüş olmasına rağmen, katolik kilisesi'nin baskı yapamayacağı kadar büyüktü. aynı suç veya kurtuluş, amerika birleşik devletleri hume'un ölüm yılında ingiliz tacından çalındığında/kurtarıldığında da gerçekleşti. birkaç kişi bir bankayı soyduğunda buna suç denir, birkaç kişi bir ülkeyi çaldığında buna büyük bir başarı denir.
ahlak ve hukuk, altta yatan güç tabanının sadece belirtileridir. dünya ve tarihin ortaya koyduğu gibi, ahlak ve yasalar, yeraltında çalışan güç plakalarının kaymalarının göstergeleri olarak sürekli akış halindedir. max stirner'in de belirttiği gibi, "devlet kendi şiddetine yasa, bireyin şiddetine ise suç der."

bebek öldürme, çağımızda iğrenç bir "suç" olarak kabul edilirken, sadece sparta'da değil, mezoamerika'da, eski mısır'da, kartaca'da ve sayısız başka kültürde dini bir ayindi. eşcinsellik, 1960'ların sonlarına kadar birleşik krallık'ta bir suçtu. 21. yüzyılın başlarında homofobi neredeyse suç statüsüne ulaştı. bu değişim, ahlaki ilerleme veya gerilemeyi yansıtmaz, sadece eski bir hristiyan güç tabanının, bir tür liberalizm olan yeni bir tabana güç kaybettiğini gösterir. iki güç tabanı da objektif olarak daha iyi veya daha kötü değildir, sadece rakiptirler.
dinin kalesini kaybetmediği yerlerde, eşcinsellik hala bir suç olarak kabul edilir. "ahlaki ilerleme" yine, ilerlemekte olduğumuz standart olarak objektif bir ahlak kurallarını varsayar - saçmalık. ahlak ilerlemez, değişir - yine dinlere benzer şekilde. bu aynı zamanda, thomas kuhn tarafından vurgulanan bilimdeki paradigma değişimlerine de benzer. ahlaki bir ideolojinin yanı sıra, hala materyalizm tarafından domine edilen bilimsel bir ideolojide de yaşıyoruz. bir ideolojinin tüm bu yönleri birbiriyle ilişkilidir: materyalist bir bilimcilik, eski (materyalist olmayan) hristiyan güç yapısına karşı mücadele eden politik bir inancı destekler. hukuk, gerçeği veya adaleti değil, gücü yansıtır. thrasymachus ve callicles, platon tarafından çarpıtıldı, sofizm safsata olarak küçümsendi; ancak bu sokrates öncesi filozoflar asla mantıkta değil, sadece güçte yenildiler, ironisini şimdi görüyoruz. perikles çağı, insanın her şeyin ölçüsü olduğunu anlayan çağdı.

gezegenimizde kürtaj, hangi güç yapısının hangi yerde bulunduğuna bağlı olarak, değişen derecelerde hem yasal hem de yasal değildir. kürtajın yasal olup olmaması konusunda tartışmak beyhudedir - doğru bir cevap yoktur. sonuca sadece güç karar verir. bu güçler, çıkarlarına hangi argüman uygunsa onu kullanacaklardır. ideolojiye akıl değil, güç karar verir. sadece ideolojiye değil, topraklara da: romalılar imparatorluk için toprak kazanmak için akıl yürütmeyi değil, gücü kullandılar.

kaba kuvvetle genişleme, toprak ve kaynakları yoluyla güç kazanma, genellikle ahlaki bir koda aşılanan bir halka ahlak olarak gizlenmeyi gerektirmiştir - güç elitleri hem ideolojiyi hem de askeri gücü gücü korumak ve kazanmak için kullanır, bu nedenle ikincisinin birincisiyle çeliştiği görülemez. bu tür kılık değiştirmeler arasında, özellikle sonraki milli sosyalistler için uygun bir araç olan almanca "lebensraum" terimi - yaşam alanı - yer alır. benzer şekilde, siyonizm de bazı yahudiler için uygun bir araçtı ve öyle olmaya devam ediyor. ingiliz imparatorluğu döneminde, genişleme, barbar uluslara medeniyet getirmenin ahlaki bir zorunluluk olduğu ve bu nedenle toprak çalmanın tek nedeni olduğu fikriyle örtüldü. daha modern zamanlarda, genişleme genellikle bir ülkeye barış, demokrasi ve özgürlük getiren ahlaki bir zorunluluk olarak gizlenir. bu, ancak barış, demokrasi ve özgürlüğün objektif ahlak ilkeleri olduğuna inanılırsa işe yarar. kişi bunu reddederse, genişleme için bahaneleri de reddeder. ancak elbette bu, genişlemeyi "ahlaksız" yapmaz, onu sadece doğanın ve tarihin bir gerçeği yapar. hırsızlığın ahlaksızlık olmadığı bir ulusta, ulusun genişlemesinin - toprak hırsızlığının - ahlaki bir kılıfla gizlenmesine gerek olmazdı. mülkiyetin kutsal olduğu ve dolayısıyla hırsızlığın ana günah olduğu kapitalist bir devlette, toprak gibi önemli mülkiyet kazancı maskelenmelidir - reelpolitikle uğraşanlar tarafından maskelenmelidir. çoğunlukla bir mağarada kilitli kalmış, önümüze yansıtılan gölgelerin gerçekliğine inanan mahkumlarız.

gezegenimizde kürtaj, hangi güç yapısının hangi yerde bulunduğuna bağlı olarak, değişen derecelerde hem yasal hem de yasal değildir. kürtajın yasal olup olmaması konusunda tartışmak beyhudedir - doğru bir cevap yoktur. sonuca sadece güç karar verir. bu güçler, çıkarlarına hangi argüman uygunsa onu kullanacaklardır. ideolojiye akıl değil, güç karar verir. sadece ideolojiye değil, topraklara da: romalılar imparatorluk için toprak kazanmak için akıl yürütmeyi değil, gücü kullandılar.

kaba kuvvetle genişleme, toprak ve kaynakları yoluyla güç kazanma, genellikle ahlaki bir koda aşılanan bir halka ahlak olarak gizlenmeyi gerektirmiştir - güç elitleri hem ideolojiyi hem de askeri gücü gücü korumak ve kazanmak için kullanır, bu nedenle ikincisinin birincisiyle çeliştiği görülemez. bu tür kılık değiştirmeler arasında, özellikle sonraki milli sosyalistler için uygun bir araç olan almanca "lebensraum" terimi - yaşam alanı - yer alır. benzer şekilde, siyonizm de bazı yahudiler için uygun bir araçtı ve öyle olmaya devam ediyor. ingiliz imparatorluğu döneminde, genişleme, barbar uluslara medeniyet getirmenin ahlaki bir zorunluluk olduğu ve bu nedenle toprak çalmanın tek nedeni olduğu fikriyle örtüldü. daha modern zamanlarda, genişleme genellikle bir ülkeye barış, demokrasi ve özgürlük getiren ahlaki bir zorunluluk olarak gizlenir. bu, ancak barış, demokrasi ve özgürlüğün objektif ahlak ilkeleri olduğuna inanılırsa işe yarar. kişi bunu reddederse, genişleme için bahaneleri de reddeder. ancak elbette bu, genişlemeyi "ahlaksız" yapmaz, onu sadece doğanın ve tarihin bir gerçeği yapar. hırsızlığın ahlaksızlık olmadığı bir ulusta, ulusun genişlemesinin - toprak hırsızlığının - ahlaki bir kılıfla gizlenmesine gerek olmazdı. mülkiyetin kutsal olduğu ve dolayısıyla hırsızlığın ana günah olduğu kapitalist bir devlette, toprak gibi önemli mülkiyet kazancı maskelenmelidir - reelpolitikle uğraşanlar tarafından maskelenmelidir. çoğunlukla bir mağarada kilitli kalmış, önümüze yansıtılan gölgelerin gerçekliğine inanan mahkumlarız.

yaşam güç istencidir

insanlık tarihi, aralıklarla dinlenme dönemleriyle kesintiye uğrayan savaş tarihidir. yaşama iradesinin her organizmanın baskın dürtüsü olduğu ve güç iradesinin ahlaksız bir gasp olduğu yaygın olarak kabul edilir. ancak ahlak ve ahlaksızlık kurgu olduğu için, güç iradesi kınamadan kurtulur ve bu nedenle yeni bir açıklama talep eder. yaşayan her şey içgüdüsel olarak güç arar, hayatta kalmak sadece o güç iradesinin en düşük derecesidir: kişi hayatta değilse güç kazanamaz. böylece nietzsche, hayatta kalma iradesini güç iradesine asimile eder. tüm ahlak, tüm hukuk, tüm ideoloji, bu ilkel dürtünün sadece ifadeleridir. bu anlaşıldığında, algı kapıları bir ışık şafağında açılır - hırs ve gururun suçluluğunu ortadan kaldıran, hatta çiçek açmalarını sağlayan bir ışık. bu son bölümde, gücü tüm yaşamın ilkesi olarak onaylayan bir anlayış olan wille zur macht'ın kökenini ve anlamını anlamaya çalışacağız. gücü anlamak, güçlendirir.
kant'ı "deforme olmuş kavram sakatı" olarak nitelendirmesine rağmen, nietzsche bir neo-kantçı olarak görülebilir. aslında, nietzsche ancak bu ışıkta doğru bir şekilde anlaşılabilir, çünkü felsefe mesleğine kant'ın kendini ilan etmiş bir havarisi olan schopenhauer'ın bir öğrencisi olarak başlamıştır. nietzsche'nin daha sonra schopenhauer'ı reddetmesine rağmen, bu reddetme sadece kısmiydi. schopenhauer'ın irade kavramı nietzsche tarafından reddedilmedi, sadece iyimser bir şekilde yeniden değerlendirildi ve schopenhauer'ın iradesi, kant'ın aşkın idealizminde ortaya çıkar.

kant'ın felsefede kopernik devrimini gerçekleştirdiği söylenir. son yıllarında, aydınlanma çağı'nda, kant başyapıtı "saf aklın eleştirisi"ni yazdı. algıladığımız dünyanın çoğunlukla kendi yaratımımız olduğunu savundu. ondan önce john locke ve diğerleri (yirmi beş yüzyıl önce demokritos ve galileo dahil) renklerin, seslerin, kokuların ve diğer tüm niteliklerin sadece ideal olarak - fikir olarak var olduğunu başarıyla savundular. gökyüzünün mavisi orada değil, sadece burada, zihinde vardı. kant, bu argümanı daha da ileri götürdü.

zihinde, ışık dalgalarının bir duyuma, renge dönüştürülmesi olarak. düşen bir ağacın sesi sadece zihinlerde vardır, o zihnin dışında hiçbir ses yoktur, sadece potansiyel olarak dönüştürülecek hava dalgaları vardır. dışarıdaki gerçeklik ve içerideki gerçeklik aynı değildi.
her hayvan, dış gerçekliği zihninin yapılarına, biçimlerine göre dönüştürür. gerçeklik bu anlamda zihin tarafından yaratılır. bir arı ultraviyole ışığı görür, insan görmez - sonuç olarak çiçek dünyası, dışarıdan aynı olmakla birlikte içeriden farklıdır. locke, içsel duyumlara "ikincil nitelikler" (renkler vb.) ve dışsal şeylere (katı üç boyutlu nesneler) ve onların hareketlerine ve sayılarına "birincil nitelikler" adını verdi. birincisi zihin tipine göre değişir, ikincisi aynı kalır.
kant, ikincil niteliklerin kapsamını genişleterek birincil nitelikleri neredeyse ortadan kaldırdı. kant'ın felsefesinde devrim niteliğinde olan şey, sadece duyulara karşılık gelen duyumların zihnimiz tarafından yaratıldığını bulmakla kalmayıp, aynı zamanda uzay ve zaman ile anlayışın on iki başka biçiminin de yaratıldığını bulmasıydı. başka bir deyişle, uzay ve zaman "orada" değil, sadece gerçekliği zihnimizin doğal yapısına göre dönüştürme biçimimizdir. başka zihin türleri, uzamsal-zamansal olmayan düzenlerde değilse de, dünyayı başka uzamsal-zamansal düzenlerde algılayacaktır. örneğin bir sinek, bizim canımızı sıkacak şekilde, zamanı bir insandan farklı deneyimler.

insan zihninin işleyiş yapısını psychedelic bileşiklerle değiştirmek, zaman ve uzayda bir çarpılmaya neden olur. bu çarpılmalar ille de halüsinasyonlar değildir, ancak sıradan işleyişin, sıradan bilincin parçalanmasıdır. uzay ve zaman gerçekte değil, sadece ideal olarak vardır, bu nedenle idealizm terimi kullanılır. algıladığımız dünyaya kant "fenomenler" adını verir. herhangi bir zihinsel dönüşümden bağımsız olarak var olan dünyaya ise "noumena" adını verir: kendi içindeki evren, içimizdeki değil. böylece schopenhauer şöyle yazmıştır: "kant'tan önce biz zamandaydık; şimdi zaman içimizde."

kant'ın idealizmiyle genel olarak aynı fikirde olmasına rağmen, schopenhauer bu doktrini nitelemiştir. kant'a göre "kendinde-şey" (onun temsilimizin ötesinde) prensipte bilinemez çünkü bilmek algılamayı içerir, ancak kendinde-şeyi algılayamayız çünkü algı esasen fenomenlerin yaratılmasıdır. benzer şekilde, görmek aydınlatmayı gerektirdiği için zifiri karanlık bir odayı göremeyiz. dolayısıyla kant'a göre sadece kendinde-şeyin böyle var olduğunu anlayabiliriz, ne olduğunu bilemeyiz. schopenhauer burada, bilebileceğimiz tek bir kendinde-şey olduğunu ve bunun da irademiz olduğunu söyledi. iç benliğimiz, dile dayalı psikolojik öz-kavrayışlarımızın ötesinde, birey olan güçtür. bu güç, bu irade, diğer tüm güçlerin temsillerini oluşturan şeydir - insanlar için bu irade, diğer güçleri zamanda niteliksel üç boyutlu nesneler olarak temsil eder. kendi bedenlerimiz bile uzamsal-zamansal temsil biçimlerine göre temsillerdir. bedenin gücü içermediğini, daha ziyade bedenin, zihnimizin yapısına göre temsil edilen güç olduğunu belirtmek çok önemlidir. bu düalizm (ruh ve beden) değil, idealizmdir. materyalizm, temsil olarak dünyadır. materyalist görüş, örneğin bilincin maddi nesnelerden nasıl ortaya çıkabileceğini açıklayamadığı için düalizme yol açar. bu başarısızlık, bilincin maddeden, beyinden vb. ayrı olması gerektiğini gösterir, dolayısıyla "ruh" panzehir olarak uydurulur. ancak hem materyalizm hem de düalizm, dünyanın temsiliyle kendinde-dünyayı karıştırmaktan kaynaklanır. kişi dünyanın temsil olduğunu anladığında, dünyayı biçimlerine göre temsil eden şeyin kendisinin yalnızca bir temsil olarak var olamayacağını anlar. temsilleri temsil eden şey, tabiri caizse, schopenhauer'ın irade dediği şeydir. dolayısıyla başyapıtının adı "irade ve tasarım olarak dünya"dır.

schopenhauer'a göre, sadece insanlar değil, hayvanlar da kendi dünyalarını kendilerine özgü temsil biçimlerine göre şekillendiren iradelere sahiptir. temsil edilen dünya, organizmaların karmaşıklık hiyerarşisinde aşağı indikçe daha basit bir yer haline gelir - bir karıncanın dünya görüşü, bizim deneyimlediğimiz karmaşık sayısız şey olmayacaktır. daha da aşağı inerek, bitkiler bile dünyayı temsil eder, ancak nispeten ilkel bir şekilde, öncelikle ışığa odaklanırlar. schopenhauer'a göre, iniş var olan her şeyi kateder. kişi, iradesi yerçekimi olan inorganik maddeyle sona erer. bir yıldızın bizim anladığımız şekilde bilinci, zekası veya hafızası yoktur - bu nedenle iradesi temeldir, ancak yine de güçlüdür. kuvvet ölü madde üzerinde etki etmez; madde, insan bakış açısından kuvvetin bir temsilidir. madde ve kuvvet özünde aynı şeydir, birincisi bizim (özgür irade değil) kendinde-irade olan şeyin temsilimizdir. idealizm, materyalizm ve düalizm sorunlarını çözer.

ancak, uzay ve zaman bizim temsilimizin biçimleri olduğu ve ayrılık ancak uzamsal ve zamansal bölünme açısından mümkün olduğu için, schopenhauer gerçekte her şeyin bir olduğunu anlar. gerçekte ne zaman ne de uzay vardır - aldous huxley'nin diğer birçok psikonaut ve mistik arasında belki de bir anlığına gördüğü noumenal bir gerçeklik. bu birlik, schopenhauer'ın etik teorisinin temelidir. her görünen kuvvetin sürekli çabalamanın boşuna olduğuna inanır, çünkü bir amaç gerçekleştirildiğinde cazibesini kaybeder ve böylece can sıkıntısı veya daha fazla özlem çekeriz. bir amaca ulaşamazsak, sefalet de gelir. bu nedenle her kuvvet her zaman isteğe, can sıkıntısına veya hayal kırıklığına yol açar. bu nedenle schopenhauer bir kötümser olarak bilinir. aynı nedenle schopenhauer, sadece acıya yol açabileceği için arzudan kaçınan münzevi yaşam yolunu önerir.

hristiyanlığı ve diğer dinleri oldukça eleştirmesine rağmen, manastır yaşam tarzını destekler.

schopenhauer'a göre etik olmak, bencilliği reddetmek ve hepimizin bir parçası olduğumuz gerçek birliği ilerletmek için hareket etmek anlamına gelir. schopenhauer'ın etik teorisinin, tanımlayıcı olduğunu, kuralcı olmadığını hatırlamak çok önemlidir; ontolojisinin yorumuna göre etik olarak adlandırılabilecek karakter durumları hakkında yazar - yukarıda alıntılanan gibi, "olması gerekenler" konuşmasının çocukça bir hata olduğunu anlar.

friedrich nietzsche, schopenhauer'ın halefi olarak kabul edilebilir. 19. yüzyılın ortalarında doğan nietzsche, yirmili yaşlarının ortalarında filoloji profesörü oldu ve resmi olarak vatansız hale geldi. schopenhauer'ı okuduktan beş yıl önce dini reddetmişti. ilk felsefi yazıları, schopenhauercu bir ontolojinin tam bir schopenhauercu değerlendirmesini varsayıyordu. nietzsche'nin sonraki eserleri, değerlendirmeyi reddeder ancak temel ontolojiyi reddetmez. nietzsche'ye göre, iradenin çabası, acıya yol açtığı için değersizleştirilmemeliydi - çünkü acı objektif olarak "kötü" değildi. schopenhauer'ın yaptığı gibi olduğuna inanmak, hayata kölece bir bakış açısıyla bakmaktı, batıda hristiyanlığın hatası ve yozlaşması tarafından kurulan bir bakış açısı. mantıksal olarak, acının ortadan kaldırılmasını arzulamanın "eğer" cümlesi objektif değildir. acı güçlendirebilir, güçlendirebilir - ve nietzsche için güce ulaşmak, mutluluk değil, hayatın temel amacıdır. mutluluk, sadece bir engelin üstesinden gelmenin, yani ona karşı güç kazanmanın geçici yan etkisidir. bir zorluğun üstesinden gelemeyecek kadar güçlü olmayanlar için, düşük dereceli mutlulukları sadece dinginlik olarak durgunlaşır. örnek olarak, hristiyanlığın cennetini - başlangıçta zayıflar için bir kült - güçlü vikinglerin cennetiyle karşılaştırın: yani, her gün savaşın başladığı bir cennete karşı barış ve sakinlik cenneti.
öbür dünyada idealler olarak temsil edilen mutluluk, değerlendiricilerin gücüyle koşullandırılır.

bu nedenle nietzsche, schopenhauer'ın hayatta kalma iradesini alır ve adını "güç iradesi" olarak değiştirir, esasen çabalamayı olumlu bir ışık altında yeniden değerlendirir, ancak çabalamayı hayatta kalmanın ötesine, güçlenmeye kadar genişletir. her şey güç ister, ancak çoğu zaman bilinçsizce. bir bitki kök ve güneş alanı için çabalar, ancak bu konuda bir bilinci yoktur. güç iradesi özünde bitkidir, aslında tüm "yaşam güç iradesidir". güç iradesi, o zaman büyüme, gelişme, ilerleme anlamına gelir; ille de bilinçli bir hırs değil, ancak onun başka bir biçimidir. dahası, güç iradesi, şeylerin içsel iradesidir, "şeyler" başka bir iradenin perspektifine göre diğer iradelerin sadece temsilidir - schopenhauer'ın idealizminde olduğu gibi.

hayatta kalma iradesi, güç iradesinin en düşük ifadesidir, hakikat iradesi ise güç iradesinin daha yüksek bir biçimidir. hakikati aramak, gücü aramanın bir aracıdır, kendi başına bir dürtü değildir. bir organizma çevresi hakkında ne kadar fazla bilgiye sahipse, avcılardan kurtulma veya avını izleme gücü o kadar fazladır. daha az karmaşık organizmalarda hakikat iradesi, sadece duyu organları olarak, güç iradesinin bir aracı olarak ve daha yüksek organizmalarda da hafıza, kavram oluşumu, rasyonellik, merak olarak tezahür eder. bu yetilerin tümü, güç iradesinin cephaneliğinin bir parçasıdır. yaşam, güç iradesini içermez, yaşam güç iradesidir, sistematik gücüdür - élan vital'in dayatılmasından ziyade "yaşam"ın yeniden ifade edilmesidir. tüm bilimsel ilerleme, silah geliştirmenin de gösterdiği gibi, bazen diğer halkların zararına olsa da, bir halkı güçlendirmenin bir aracıdır. daha yüksek organizmalarda, hakikat genellikle yanlışlıktan daha az güç sağlar. bir kişi veya grup yanlış propaganda yoluyla daha fazla güç kazanıyorsa, öyle olsun. amaç güçtür, hakikat değil. ancak düşmanının kalbinde yatan yanlışlığı bilen bir düşman, böylece aşil topuğunu elde etmiştir, ancak atış hala zor olabilir.

insanlar çoğu zaman reddetmeleri kabul etmektense yanılsamalarını sürdürmeyi tercih ederler, çünkü reddetme sıklıkla sadece bir kişinin inancının değil, tüm kimliğinin, istikrarının ve yaşam biçiminin de reddedilmesidir. kuvvet ve retorik genellikle akıl yürütmeye dayalı argümanları alt eder - imparator nero'nun öğretmeni ve danışmanı seneca tarafından meşhur bir şekilde dile getirilen kötü saklanmış bir sır: "din, sıradan insanlar tarafından doğru, bilge kişiler tarafından yanlış ve yöneticiler tarafından yararlı olarak kabul edilir."

nietzsche'ye göre güç evrensel bir dürtüdür, ancak hume'un giyotinini çözebilecek ve böylece objektif reçeteler sunabilecek bir dürtü değildir. buradaki "eğer" cümlesi "eğer ben (veya grubum) güç elde edeceksem" olurdu - ancak bundan türetilen "olması gereken" cümlesi evrensel olamazdı çünkü bir kişinin veya grubun güç elde etmek için yapması gereken şey genellikle diğer insanların güç kazanmak için yapması gereken şeyin tam tersidir. dolayısıyla, evrensel ilke olarak güç iradesinden evrensel bir kuralcı ahlak türetilemez. nero'nun güç elde etme aracı, "olması gereken" cümlesi, hristiyan veya gecekonduda yaşayan tebaası tarafından memnuniyetle karşılanmazdı. napolyon'un amacına ulaşma araçları, düşmanlarının araçları değildi. güç amacı objektif olsa da, araçlar özneldir, bu nedenle "olduğu-olması gereken" boşluğu burada kapatılmaz, kapatılması da istenmez.

nietzsche, çoğu batılı öznenin bugün inandığı objektif ahlakın, iki bin yıl önce hristiyanlığın gelişiyle filizlendiğini savunur. yahudiler roma yönetimine tabi olduklarında, bu güç kısıtlamasının üstesinden gelme araçları, roma değerlerinin yeniden değerlendirilmesi oldu, bu yeniden değerlendirme dünyanın baskın dini haline geldi. roma değerleri, nietzsche'nin "efendi ahlakı" adını verdiği şeye bir örnekti: güç, onur, gurur, cesaret, metanet vb. gibi özellikleri en yüksek değerler olarak kabul eden bir sistem. efendi ahlakını tamamen tersine çeviren bir kült ortaya çıktı. zayıflığı, alçakgönüllülüğü, merhameti, inancı, umudu ve hayırseverliği en yüksek erdemler olarak vaaz eden bir kült. bu tür özellikler elbette zayıfları güçlendirdi - hayırseverliğe, umuda, eşitliğe, kendilerine verilen merhamete, onları zayıf oldukları için kutsayan bir tanrıya ihtiyaç duyanları. gurur duyacak hiçbir şeyi olmayan bir zayıf, alçakgönüllülüğün bir erdem, gururun ise bir ahlaksızlık olduğu görüşünü yayarak güç kazanacaktır. isa, matta'nın bildirdiğine göre, "ne mutlu ruhu fakirlere, çünkü göklerin egemenliği onlarındır" dedi. zayıfları zayıf oldukları için güçlendiren ve yücelten bu tür ideolojiye nietzsche "köle ahlakı" adını verir. erdeme bürünmüş zayıflık ve sıradanlıktır. bu tersine çevrilmiş ideoloji, romalıların bunu suç saymasına rağmen hızla yayıldı.

isa'nın iddia edilen dirilişinden neredeyse üç yüzyıl sonra, konstantin hristiyanlığı yasallaştırdı ve hristiyan oldu. bundan kısa bir süre sonra roma imparatorluğu yıkıldı. bu köle ahlakı, iki bin yıl sonra şimdi iki milyar taraftara yayıldı.

dahası, hristiyanlık kültürümüzde o kadar yerleşiktir ki, ateist olduklarını ilan edenlerin büyük çoğunluğu, hristiyan ahlakını tek ahlak türü, "sağduyu" olarak kabul etmeye devam ediyor, ancak bunun sadece bir ahlak türü olduğunu kabul etmiyor: hristiyan köle ahlakı. nietzsche'nin sonraki amacı, eskisinin aşil topuğunu açığa çıkararak yeni bir ahlak sunmaktı. "tanrı öldü", artık tanrı'ya inanmayan birinin hristiyan ahlakını haklı çıkarmak için hiçbir nedeni olmadığı anlamına gelir. bunun iki ana nedeni vardır. birincisi, incil'de verilen emirlerin, var olmadığı için her şeye gücü yeten, her şeyi bilen bir tanrı tarafından objektif olarak açıklandığı söylenemez. ikincisi, eğer tanrı tarafından, onun suretinde, onun benzerliğinde yaratılmadıysak, o zaman objektif bir amacımız yoktur. belirtildiği gibi, sadece bir bıçak gibi akılda bir amaçla tasarlanmış bir eserin bir amacı olabilir. tasarlanmadıysak, amaçtan ve dolayısıyla türetilmiş herhangi bir "eğer" cümlesinden özgürüz. bu şekildeki özgürlüğümüz, yirminci yüzyılda varoluşçuların bir ilkesiydi. ancak, çoğu zaman yine de normatif etik geliştirmeye çalıştılar ve bu nedenle başarısız oldular. ateizmin sonuçları, kendini özgür düşünen olarak ilan eden bu kişiler için bile çok güçlüydü.

teorik nihilizm, ateizmin sonucudur, varoluşçuluğun, hümanizmin, faydacılığın, sözleşmeciliğin - hatta sosyalizmin bile değil. sosyalistler eşitlikçiliğe inanırlar: herkesin eşit olması gerektiğine. bu "olması gereken"in objektif bir koşulu ("eğer" cümlesi) yoktur ve bu inanç evrensel değil, nietzsche'nin yazdığı gibi, hristiyan ahlakının bir mirasıdır - tanrı'nın gözünde herkesin eşit olduğu.

inana şiddetle karşı çıkan anarşistler bile, eşitlikçiliklerinde hristiyan değerlerine olan inançlarını korurlar. karl marx kendisine "bilimsel sosyalist" dese de, ne olması gerektiğini değil, ne olacağını tanımlayarak - ve böylece kuralcı olmakla suçlanmaktan kaçınarak - sonraki kardeşleri ve yoldaşları öyle değildi ve öyle değiller. gerçekte, ricasına rağmen, o kuralcıydı: "dünyanın işçileri, birleşin!" bir emirdir, bir reçetedir, bir tanımlama değil.

lenin'in sloganı yeniden yorumlaması, onun köle dinsel kökenini daha da ortaya koymaktadır: "dünyanın işçileri ve ezilen halkları ve ulusları, birleşin!" lenin'in kendisi böylece güç kazanmak için yanılsama kullanıyor, belki de kendisi tarafından bile inanılan bir yanılsama; güç neredeyse tamamen bilinç perdesinin arkasında çalışır. rahip sınıfı, güç kazanmak ve korumak için baskıyı kullanır, cemaatleri ise kendi güçleri için köle yanılsamasını kullanır - yanılsamanın ortak simbiyozu. bu genellikle bilinçli bir aldatmaca değildir; rahipler ve halkları, dinlerinin açıkça yanlış içeriğine, kanıt eksikliğine, çelişkilerine, tarih boyunca varyasyonuna rağmen gerçekten inanırlar. güç karar verir, akıl değil.

kişi birey olma kararlılığına ve gücüne sahip değilse, bu simbiyotik ilişkiden kendini çıkarmak güç kaybına neden olabilir. kişinin kendisi için neyin değerli olduğuna dair kendi yargısına güvenebilmesi, dünyanın büyük bir nüfusu için mümkün değildir. objektif ahlak bir yanılsama olduğu için, bir başkası için değerli olan şey kendisi için değerli olmayabilir: neo-nihilizm.
neo-nihilizmdeki "neo-" önekinin bir nedeni, geleneksel nihilizmin genellikle "gerçeğin" varlığını inkar etmesidir. bu son cümle ilk bakışta kendi kuyruğunu ısırır, çünkü gerçeğin olmadığını iddia eden bir gerçektir.

nietzsche hakikatin olmadığını iddia etti - dolayısıyla perspektivist etiketi - ancak bunu hem idealizm hem de objektif ahlakın inkarı anlamında kastetti: değerler özne tarafından veya kişinin tabi olduğu kişiler tarafından koşullandırılır. bu sadece bir anlambilim meselesidir, sanki kişi hakikat inkarını nietzsche'nin felsefesine kadar genişletirse, o da bir hakikat değil, bir perspektif haline gelir. ancak kişi her şeyin perspektif olduğu gerçeğine inanıyorsa, nietzsche ile felsefesinin hakikat olduğunu ima ederek aynı fikirde olur. neo-nihilizm böylece perspektivizmin tanımını sınırlar ve bu nedenle belirli hakikat türlerini, yani içkin gerçekliğin yaratılmış bir yapısına göre değil, zihnin yapısına göre biçimlendirilmiş ve hizalanmış olanları kabul eder.

teorik nihilizm ile pratik nihilizm arasındaki ayrımı not etmek önemlidir. bu ayrım, aslında, bu metnin düşüncesine uyguladığım "neo-nihilizm" etiketinin ana nedenidir. teorik nihilizm, objektif değerlerin olmadığı görüşüdür. pratik nihilizm ise hiçbir değerin olmadığı görüşüdür. dolayısıyla neo-nihilizm değerlerin varlığını reddetmez, sadece objektif değerlerin varlığını reddeder. gerçekten de, yaşamak değerlendirmektir. kişi acıktığında yemeğe değer verebilir, kişi güzelliğe değer verebilir, kişi arkadaşlara değer verebilir - kişi şiddete değer verebilir ve kişi barışa değer verebilir. algılamanın kendisi bile bir değerlendirme biçimidir: kişi güç bakımından faydalı olabilecek şeyi algılar. radyo dalgalarını doğrudan algılamıyoruz çünkü bunlar evrimsel geçmişimizde faydalı değildi. kişi, kendi güç çıkarına olan şeye değer verir. daha fazla güce sahip olanlar, cesaret, kendini test edebileceği bir düşman, cesaret, metanet, zeka, etki gibi güçlerini artıran şeylere değer vereceklerdir. daha az güce sahip olanlar ise alçakgönüllülük, nezaket, hizmet, boyun eğme, sonsuz bir barış öbür dünyası vb. gibi şeylere değer vereceklerdir. efendi ahlakı ve köle ahlakı, farklı tipolojiler tarafından koşullandırılan farklı değerlendirmelerdir. çoğu zaman kişi, kendi çıkarına olmayan (ancak kilisenin veya devletin çıkarına olan) şeylere değer vermeye koşullanır - böylece neo-nihilizm bağları koparır: yeni değerlerin yaratılmasını sağlamak için eski değerleri yok eder.
her şey güçtür, her şey enerjidir, her şey güç iradesidir. siz güç iradesisiniz. rekabet halindeki güçlerden oluşan bir dünyaya doğdunuz, komşu gezegenlerin eşit uzaklıktaki göktaşları için rekabet ettiği gibi onlar da sizin bağlılığınız için rekabet ediyorlar. güçlerle savaşmak için doğuştan gelen iradeniz yoksa, onlara katılacak ve böylece güçlerini artıracaksınız. ancak eğer ayrı durur, dışsal emirlere karşı koyar, herhangi bir tanrıya, inanca, devlete, hukuka veya ideolojiye boyun eğmeyi reddeder, iradenizi asla başkalarının iradesine teslim etmezseniz - eğer böyle bir duruş sergilerseniz, göksel bir cisme tanrılaştırma tezahür edecektir: evet, nietzsche'nin buyurduğu gibi, "özgür insan bir savaşçıdır."