mehmet akif'in japonların müslümanlığını övmesi

süleymaniye kürsüsünde manzumesinin bir kısmında rastladığım hayret verici olay, şiirin bir parçası şöyle...

"sorunuz şimdi, japonlar da nasıl millettir?
onu tasvire zaferyâb olamam, hayrettir!

şu kadar söyleyeyim: din-i mübinin orada,
ruh-u feyyazı yayılmış, yalınız şekli: buda.

siz gidin, safvet-i islam'ı japonlarda görün!
o küçük boylu, büyük milletin efradı bugün,

müslümanlıktaki erkanı siyanette ferid;
müslüman denmek için eksiği ancak tevhid.

doğruluk, ahde vefa, va'de sadakat, şefkat;
acizin hakkını i'laya samimi gayret;

en ufak şeyle kanaat, çoğa kudret varken;
yine ifrat ile vermek, veren eller darken;

kimsenin ırzına, namusuna yan bakmayarak,
yedi kat ellerin evladını kardeş tanımak;

"öleceksin" denilen noktada merdane sebat;
yeri gelsin, gülerek, oynayarak terk-i hayat,

ihtirasat-ı hususiyyeyi söyletmeyerek,
nef'-i şahsiyi umumunkine kurban etmek...

daha bunlar gibi çok nadire gördüm orada.
ademin en temiz ahfadına malik bir ada.

medeniyyet girebilmiş yalınız fenniyle...
o da sahiplerinin lahik olan izniyle.

dikilip sahile binlerce basıret, im'an;
ne kadar maskaralık varsa kovulmuş kapıdan!

garbın eşyası, eğer kıymeti haizse yürür;
moda şeklinde gelen seyyie gümrükte çürür!

gece gündüz açık evler, kapılar mandalsız;
herkesin sandığı meydanda, bilinmez hırsız."