geçen gece yaşadığım ve muhabbetle kucakladığım andır galiba.
38 yaşımda yüksek tansiyon ile acil servise gece vakti giden bendenizi, hastane personeli kalp krizi endişesi ile karşıladı.
sedyede ekg'm çekilirken "şimdi ölsem ne olur?" diye düşünüp, o an için bunun hiç de menfi bir durum olmadığını farkettim. yüzüme bir tebessüm oturdu. çok da az şey yaşamadım şu dünya hayatında. az şey öğrenmedim. az şey katmadım imtihan simülasyonuna. şeref ve huzurla terkederdim o an şu yalan dünyayı.
kim bilir gerçek ölüm anında da bu halet-i ruhiye nasip olur mu? günaha batar mıyız ki o zamana kadar?
hoş: tümü
|
bugün
başlıkta ara
-
-
yukarıdaki girdideki kadar vakur karşılamayı umduğum, hem de korktuğum an.