öncelikle adıyla bana "i'm thinking of ending things" filmini hatırlatan film. (bir ara charlie kauffman başlığı açmalıyım) tıpkı onun gibi tuhaf bir filmdi. zaten bilinçli olarak konusunda tuhaf bir şeyler bulduğum filmleri seçiyorum izlemek için.
--spoiler--
film, baş karakter fran üzerine kurulu ve onda kendime bu kadar benzer şeyler bulacağımı tahmin etmemiştim. (yalnızca ben bazen ölmeyi düşünmüyorum -belki herkes kadar, yani öleceğimizi bildiğimiz için olduğu kadar.) içine kapanık, sessiz ve utangaç bir karakter fran. topluluk içinde veya ikili diyaloglarda ilginç bir şeyler söylemek onun için bir mesele. aslında tek fark, bence, başkalarının söylemeye değer bulduğu daha fazla şey olduğu için onların sesli insanlar olması ve fran'ın daha az sayıda şeyi söylemeye değer bulduğu için sessiz kalması. fran son derece dürüst bir karakter. onun cümleleri, başkalarının samimiyetsizce, sırf konuşmak için dile getirdiği cümlelerden çok uzak ve hepsi gerçek. fakat insanlar yalanlar duymaktan rahatsız olmayıp sessizlikten rahatsızlık duyuyorlar nedense. öyle ki fran bazen kendini önemsiz bulduğu bir şeyi söylemek zorunda hissediyor, o gerginliği azaltabilmek için.
çünkü karşısında artık hoşlandığı biri var. her ne kadar karşısındaki, fran'ın sakinliğini onun kendisinden hoşlanmaması olarak değerlendirse de. halbuki fran yine apaçık, dopdoğru. gerekirse bütün içini açabilir, olduğu gibi yansıtabilir hoşlandığı kişiye; bununla ilgili bir çekincesi yok. zaten kendisiyle ilgili öylesine bir detayı paylaştığı ama karşılığında içten bir sarılma kazandığı sahneyle film son buluyor.
bunun dışında baş karakterin "ölmeyi düşündüğü" sahneler çok estetikti.
--spoiler--
filmi izledikten sonra bunun, 2019 yapımı aynı adlı kısa filmden uyarlanan bir uzun metraj olduğunu öğrenip onu da izledim. orada da kendime dair beni aydınlatan bir cümle duydum, hoşuma gitti.
hoş: tümü
|
bugün
başlıkta ara