anarsist 1. nesil çaylak

bence takipçi ve takip sayıları gözukse daha iyi olur, ama sadece sayilari

7-8 yaşımdan beri satranç oynarım 3-4 tane turnuvaya katılmışlığım var ancak hiç birinde dereceye giremedim.
seviyemi ise şöyle nitelendirebilirim:
satranç oynamayı bilenlerin olduğu bir ortamda herkesi yenebileceğimden %90 eminim ancak oynamayı bilen birine karşı zorlanırım veya zar zor yenerim.

son 3 yıldır neredeyse hiç oynanmıyordum ancak son bir aydir her gün en az 1 saat satranç oynuyorum. bu süre bazen 3 saati bile buluyor.

doğrusu satrancın zeka geliştirdiğini düşünmüyorum oyun ezberden ibaret
ilk 7-8 hamle ezber ortadakiler biraz daha kişisel. oyun sonu zaten tümüyle ezber. e normal bir seviyedeki oyunda da 40-50 hamlenin üstüne kolay kolay çıkılmadığına göre oyunun büyük kısmı ezber. ancak yine de bu oyunu sıkıcılaştırmıyor.

ancak şunu da söylemeliyim ki satranç şu sıralar bana çok anlamlı geliyor, adeta zweig'ın romanındaki eleman gibiyim, sürekli satranç düşünüyorum.
gün geçtikçe oyunun mükemmel bir savaş simülasyonu olduğunu farkettim. silahlar*
bitince şahın çaresinin kalmaması ve son kurşunu olan kaleleri oyuna sokup pata götürmeye çalışması veya oyun başında şahın temkinli davranıp kendini kaleye kapatması*
...

ortaokuldayken satrançtan elimi ayağımı çekmiştim. ancak satranç öğretmenimiz (okulda veriyordu özel değil) 3-5 kişiyi izmir'e turnuvaya götüreceğini söyleyince baya bi hırslanmıştım. ve o 3-5 kişiden biri ben olmuştum. ama beni satranca döndüren turnuva değildi öğretmen, döner de yeriz demişti, beni döndüren oydu. tabi sonrasında gerekli izinler alınmadığından son gün direkten döndük.

dedem ben ortaokuldayken kanserdi, dedem dama oynamayı çok severdi ve çok da iyi oynardı. onu yenebilen yoktu.
bende hem dedem evde sıkılmasın hemde vakit geçirelim birlikte diye onunla dama oynardım. tabi dama takımımız yoktu satranç takımıyla oynardık:)
daha sonrasında dedeme de satranç öğrettim çok iyi oynayamıyordu ama biliyordu kuralları. bu yüzden de benim için özeldir satranç.

ve geçenlerde arkadaşla satranç takımıyla dama oynadık. benim aklıma dedem geldi odaklanamadım gerçi zaten iyi oynayamam da. dedem olsa öğretirdi.

satrancın da yeri bende ayrı damanın da...

uzun zamandır kitap okuyamıyordum, sürekli bir kitaba başlayıp en fazla 50 kitap okuyup salıyordum. bunu ekşide de dile getirmiştim

bende en sonunda 10'a yakın okuduğum ve en sevdiğim kitap olan fareler ve insanları okumaya karar verdim.
en sevdiğim kitap çünkü içimdeki umudu hep canlı tutabilmiştir. bir şeyler için çabalamanın, asla gerçekleşmeyecek olsa bile çabalamayı anlatan bir kitap. dostluğu anlatan, işçiler anlatan bir eser.

şuan 70 sayfa okudum barajı geçmiş durumdayım.
hatta dün okurken yanına kısık sesle radiohead açmıştım, ve içimden şunu geçirdim "ulan, bu kitapla şu hastalığı*
aşarsam bir gelenek yapayım kendime, her sene 19 aralıkta kendi kendime fareler ve insanlar ve radyohed zirvesi yapayım" diye de geçirdim.
ve bugün öğrendim ki john steinbeckin bugün*
ölüm yıl dönümüymüş.
zirvem böylece daha da anlamlı oldu.

kılıçdaroğlu aday olma diyenler utanır mı?

kafatascılar yine iş başında. hanımefendi çok da güzel yazmış. #hacerkoçyalnızdeğildir

mastürbasyon
seviyem bu kadar napak yani asılmayak mı