dörtnala gelip uzak asya'dan
akdeniz'e bir kısrak başı gibi uzanan
bu memleket, bizim.
bilekler kan içinde, dişler kenetli, ayaklar çıplak
ve ipek bir halıya benzeyen toprak,
bu cehennem, bu cennet bizim.
kapansın el kapıları, bir daha açılmasın,
yok edin insanın insana kulluğunu,
bu dâvet bizim....
yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür
ve bir orman gibi kardeşçesine,
bu hasret bizim...
(bkz: dâvet)
nazım bu şiiri 61 sene önce yazdı.
bu memleket daha öncesinde de 122 sene önce de 61 sene önce de ve şimdi de bizim.
bizim derken kuru milliyetçilik de değil ha. türk toprağı falan da değil. hepimizin toprağı.
biz orta doğulular kader ortağıyız, coğrafya bizim için keder.
kürdüyle, türküyle, çerkesiyle, lazıyla, bulgar göçmeniyle ve diğer dostlarımızla bu topraklar hepimizin.
buraları n'olursa olsun terk etmeyelim. siyasal islamcılar ülkeyi koca bir camiye de çevirse bırakmayalım.
hiç mi özlemeyeceksiniz top oynadığınız sokakları?
hiç mi özlemeyeceksiniz ilk öpüştüğünüz yeri?
hiç mi özlemeyeceksiniz bira içtiğiniz parkları?
hiç mi özlemeyeceksiniz yöresel yiyeceklerinizi?
hiç mi özlemeyeceksiniz annenizi-babanızı?
hiç mi özlemeyeceksiniz muhallebi yediğiniz pastanenizi?
buranın sahibi biziz. biz kimiz? halkız lan korkmayın!
eğer istemediğimiz sonuç gelirse gitme planları kurmayalım.
benim bir hayalim var mesela dersime motor turu yapmak.
munzur festivaline gitmek.
eğer munzur'u da ranta açarlarsa ben hayatımda görmediğim dersim için, ankara'dan doğusuna maalesef gitme imkanı olmayan ülkemin, doğudaki nehri için her türlü fedakarlığa yapmaya hazırım.
bu ülke bizim, onların değil. gidecek olan varsa onlar, biz değil.
unutmayın zorbalar kalmaz gider birileri franco'dan, hitler'den ondan bundan daha vizyoner, güçlü, cesur ve zeki değil. onlar gittiyse bunlar da gider. hem de sandıkla bile gider.
ve tekrar söylüyorum:
bu memleket bizim
ya basta no pasaran
hoş: tümü
|
bugün
başlıkta ara