pafun 1. nesil yazar

aşağı görmek. çoğu şeyin refere edilme şekilleri yetersiz geliyor ve buna karşı büyük bir öfke ve can sıkıntısı ile doluyorum. aşağı gördüğüm şeyler insanlar değil ama, soyutlamalar. bu özelliğimi seviyorum sevmesine de fikirlerimi dile getirdiğim zaman sanki şahsa saldırıdaymışım gibi dert oluyor bana.

soru: güç için güzellikleri yok etmek reva mıdır?
çünkü şu an ki durumumuz koca bir kültürün yok olması demek. diğer türlü bağımsızlıklarını vermekten başka çaremiz yok. hangi ülke kendi kültürünü bağımsız olmadan yaşatabilmiş ki? bazı insanlar bağımsızlık vermeden bunun mümkün olabileceği iddiasındalar. öyle bir ihtimal mümkün olsa istiklal savaşının yapılma sebebini bana açıklar mısınız acaba?

açıkçası; sapien olarak kırdığımız onca ekolojik çeşitliliğin, onca doğa güzelliğine kahroluyorum. ve bunun sanayi devrimi hatta tarım devrimi ile bile ilgisi yok. biz sadece mızrak, ateş ve sosyallik ile koca avusturalyanın ekolojisini kırmış bir türüz. bunun aynısını yine güzellik ve çeşitlilik ile dolu olan kültürlerimize de yaptık ve ben bunu savunamam. savunanlar da mamutları kırmamızla aynı sebebten savunuyorlar.

bütün o içime kapanmışlığım, sözleri yutmuşluğum için özür dilerim. bütün o kibar ve anlayışlı sözlerimin içine sakladığım "kendimi asla göstermeyeceğim" korkusu için özür dilerim. gururum ve yalanlarım için özür dilerim. daha büyük amaçların varolduğunu düşündüğüm için özür dilerim. daha büyük bir amaç yok. en büyük amaç biz idik.

bu sözlere rağmen özlem duygusunun kişilere değil duygularının kendisine beslendiğini unutmamak gerek. özlediğimiz şey o insan değil, o insanla beraberken sahip olduğumuz duygu. belki o duygulara kavuşuruz, belki kavuşamayız. geç olmadan kavuşman dileği ile.

mucizevi eşyalar en pahalı zevkim. anlatması zor biraz ama deneyeyim yine de, sınırlara ulaştığımı hissettiren eşyalara para vermek bana iyi geliyor. bisiklet, vücudumun saf olarak ulaşabileceği sınırları bana hissettirdiği için o bu mucizevi eşyalar kategorisinde. dürbün/teleskop da öyle mesela. ama araba değil, çünkü o kadar sınırlarla ilgili gelmiyor bana arabalar. uçak almak isterdim ama. bu listeye "supplement"ları da sokabilirim ama gerek yok

yöneticilik. adamların işi karizma olmak

yürürken tam ruh haline uygun şarkının denk gelmesidir. aşık edasıyla keyiflene keyiflene o şarkı söylenir yol boyunca

"zeki" chp'li kendisine chp'li denmesinden rahatsız olur. çünkü kelimelerin artık o anlama gelmediğinin farkındadır ve kendi abstrağı bu şekilde tanınamaz. alakası yoktur. her an her saniye verdiği oyun istediği şeyle alakası olmadığını da bilir. nötr ve sessizlikle doludur. siyaset konuşur konuşmasına ama siyaset gibi duyulmaz . yönetim ve toplum üzerine düşünmüyor değildir ancak oraya gelene kadar halledilmesi gereken daha çok şeyin olduğunu düşünür. "bilim ve sanatta yarışmak" lafının dibine kadar propaganda olduğunu ve ne kadar çok tehlike barındırdığının farkındadır. türk devrimine hayrandır hayran olmasına ama başarısız olduğu için de memnundur. ütopya fikrinin ne gibi cehennemlere sebeb olacağını bildiğinden akmayan kanların bedelinin başarısızlık ile ödenmesi onun için doğru seçimdir. daha tonla şeyi vardır ama yazarın da uyuması gerekmektedir.

aptal chp'li ise kalan herkesdir.

şahsi fikrim ki: çocukluk zamanlarda birinin başında gelebilecek en büyük talihsizliklerden bir tanesi çalışmadan bir şeyler başarmanın bir erdem sanılması. hani düşük not alır, okulda başarısız olur diye demiyorum. bunun değersiz olduğu açık. asıl sorun çalışmayı bilmemek, hele bir de bu insan yetişkinse vay haline! oturup saatlerce bir şeylere odaklanmak, sıkılmaktan bitmek o kadar önemli bir beceri ki bunu iyi yapabilenlere deha diyoruz zaten. toplumda (para dışında) daha çok yücelttiğimiz başka kavram var mı? yukarıda arkadaşın yazdığı gibi numaralar kesin işe yarar ama bence asıl etkili olan: çocuğun insanların girdilerinden başka tatminlerin de var olduğunu görmesi. yani sınıfındaki insanlar düşük not alsa da almasada çocuğa belli bir şekilde hayranlar zaten, aynı şekilde öğretmenler de ve hatta ebeveynler bile. bu hayranlık çoğunlukla inanılmaz şekilde çeşitlenebiliyor. buna rağmen çoğu durumda insanlar karşıdakinin entellüktüel eğilimini anlamakta oldukça isabetliler. ve ister istemez etkileniyorlar bundan. toplumu toptan değiştirmek ve yeniden düzenlemek gibi bir amacınız yoksa-yani normal biriyseniz- buna yapılabilecek pek bir şey de yok hani. çocuğun algısının değişmesi lazım. eğer bu algının değiştiği zeki çocuklarla dolu bir dünyada yaşamak gibi dileğiniz varsa da inanıyorum ki bu dilek zeki insanlara ilgi gösterilerek gerçekleşmeyecek. inanılmaz zararlı bir yaklaşım bence bu. biliyorum, içgüdü hani ama cidden zararlı anasını satayım ya. yapmayın nolur, zeki insanlara ilgi göstermeyin, yüceltmeyin. düşünüldüğünden o kadar az bir avantajı var ki inanamazsınız cidden, bahsetmeye bile değmeyecek bir fark.

sene 2023, insanlığın yeniden kendine gelmesi için gereken şeylerdir. bütün bu umutsuzluk ve anlamsızlık içinde insanlara "yaşam dediğin budur!" dedirtmekte kendimi zorunlu hissediyorum. diğer türlü yaşadıkları işkenceye göz yummuş olacağım. ben kendim için bu anlatıyı yaratabilme lüksünü buldum, herkes böyle değil ama. yeni bir şablon zorunlu. çok ciddiye alınacağımdan değil ama yine de bir yerlere duyurmak zorunda hissediyor insan :(